گورو گوبیند سینگ (پنجابی: ਗੁਰੂ ਗੋਬਿੰਦ ਸਿੰਘ) (زاده ۱۶۶۶ - درگذشته ۱۷۰۸ میلادی) دهمین گورو در آئین سیک است.

او در پتنه، بیهار در هندوستان زاده شد و در سال ۱۶۷۵، در حالی که تنها نه سال داشت، پیشوایی مذهبی و سیاسی پیروان آئین سیک را برعهده گرفت. آیین سیک ملغمه‌ای از عرفان هندی و اسلامی است. از این رو آیین سیک آمیزه‌ای از هندوئیسم و اسلام است. او که شاهد شکنجه و اعدام پدرش گورو تیغ بهادر به دستور شاه متعصب مسلمان هند، اورنگ زیب بود؛ در صدد گرفتن انتقام از مغولان هند برآمد و در بیست جبهه با مغولان جنگید. او یک رهبر، جنگاور، شاعر و پیامبر بود .[نیازمند منبع] او محفل و سازمان خالصه را بنیاد نهاد؛ و برای اعضای آن پنج علامت معین کرد که به پنج کاف معروف است. گورو گوبیند سینگ در سال ۱۷۰۸ در ناندید درگذشت

او آخرین انسانی بود که در مذهب سیک خود را گورو نامید؛ پیش از مرگ او کتاب گرانت صاحب را گوروی بعد از خود معرفی کرد و گفت که این کتاب تا جاودان راهنما و مرشد سیک‌ها خواهد بود او به زبان‌های پنجابی، هندی و فارسی شعر می‌گفت؛ او نامه‌ای به اورنگ زیب در نظم فارسی نوشت که به ظفرنامه موسوم است.

قریب سال ۱۰۰۰ ه‍.ق، پیش از گوبیند سینگ، اکبرشاه به کمک یکی از دانشمندان عصر خود، ابوالفضل علامی، آیین اکبری را بنیاد نهاد که صلح کل بین ادیان را تبلیغ می‌کرد.

ظفرنامه(پنجابی:ਜ਼ਫ਼ਰਨਾਮਹ یا ਜ਼ਫ਼ਰਨਾਮਾ) نامه‌ای است که دهمین گورو در آئین سیک، گورو گوبیند سینگ در سال ۱۷۰۵ میلادی به شاه گورکانی هند، اورنگ زیب نوشت.

این نامه تماماً به شعر فارسی نوشته شده بود. گورو گوبیند سینگ این نامه را از روستای دینه در ولایت ملوه در پنجاب به پادشاه در دهلی نوشته بود. او در این نامه، پادشاه را برای پیمان‌شکنی مورد سرزنش قرار داده اما از برخی صفات او ستایش کرده‌است.