اَمیرْ حُسِینی، ركن‌الدین حسین بن عالم بن ابی الحسن حسینی غوری هروی (د ۱۶ شوال ۷۱۸ ق/ ۱۱ دسامبر ۱۳۱۸م)، از مشایخ طریقۀ سهروردی و شاعر بزرگ هرات، متخلص به حسینی. از او به امیرحسینی سادات و امیرسیدحسینی نیز یاد شده است (اصیل‌الدین، ۴۳؛ دولتشاه، ۱۶۷). سال ولادت امیرحسینی به روشنی دانسته نیست، اما از برخی اشارات وی در نزهة الارواح (گ ۱۱۲ الف ـ ب) بر می‌آید كه به هنگام تألیف این كتاب (۷۱۱ ق/ ۱۳۱۱م) پا از ۴۰ سالگی فراتر نهاده بوده است. بنابراین، تولد او به پیش از ۶۷۱ق/ ۱۲۷۲م باز می‌گردد و چون در منظومۀ كنزالرموز خود، به بهاءالدین زكریا مولتانی (د ۶۶۱ ق) اشاره دارد و گوید كه از قبول شیخ به سعادت رسیده است (نک‍ : جامی، ۵۰۵)، باید ولادتش در حدود سال ۶۴۰ ق بوده باشد. در برخی از تحقیقات معاصران، سالهای ۶۴۱ تا ۶۴۶ ق تاریخ ولادت او ذكر شده است (نک‍ : سادات ناصری، ۲/ ۵۹۷- ۵۹۸). 
مولد امیرحسینی دهی بوده است از بلاد غور كه امروزه گرو نامیده می‌شود. تا هم اكنون، باغچه‌ای منسوب به او در آنجا هست و می‌گویند: درخت گردوی كهنسال آن را وی به دست خود كاشته بوده است (اصیل‌الدین، دولتشاه، همانجاها؛ جامی، ۶۰۲-۶۰۳؛ فكری، ۳۵). امیرحسینی در شهر هرات سكنى گزید و بیشتر عمر خود را آنجا گذراند. آگاهی بیشتر