محمدسعید، مشهور به سرمد کاشانی یا سعیدا، از شاعران فارسی‌زبان سدهٔ یازدهم هجری بود. او در ابتدا از شاگردان ملا صدرای شیرازی و ابوالقاسم میرفندرسکی بود و سپس به هند مهاجرت کرد و در دربار داراشکوه قدر و منزلت یافت. یک سال پس از شکست داراشکوه از اورنگ‌زیب و کشته‌شدنش به دستور او، سرمد کاشانی نیز به اتهام انکار معراج کشته شد. وی از ارامنه یا یهودیان کاشان بود که عاقبت مسلمان شد و به تصوف مایل گشت به درجهٔ بالایی در عرفان نایل شد. محمدسعید چندگاهی محضر میر ابوالقاسم فندرسکی و ملاصدرای شیرازی را درک کرد، در خدمت مشایخ به تصفیهٔ باطن پرداخت، آخرالامر مجذوب شده و به هندوستان رفت.

از آن پس برهنه می‌گشت. چنان بود که هرچه داشت به یغمائیان داد تا آن که از ستر عورت هم بازماند. سرمد پس از چندی اقامت در تته به لاهور رفت و سپس به حیدرآباد دکن و از آنجا به دهلی عزیمت کرد و در آن شهر با پسر شاه جهان آشنایی یافت.

لیکن عالمان شرع با او به دشمنی برخاستند و سرمد به فتوای یکی از عالمان بنام ملا عبدالقوی و موافقت فقیهان دیگر به قتل رسید قبرش نزدیک مسجد شاه جهان‌آباد و مزار اهل دل است. (آگاهی بیشتر)