جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۱۳۲۵: هر آنکه داد مرا عمر او دهد روزی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر آنکه داد مرا عمر او دهد روزی چو او گذشت به روزم دهد به نوروزی به حکم ایزد بی چون بود همه بد و نیک ز بخت خویش ندانیم دور بهروزی ز سنگ خاره که آورد لعل چون آتش هم او نهاد به فیرزوه رنگ فیروزی که خانه ی عسلی ساخت در دل زنبور که داد موم عسل را چنین شب افروزی ز باد صبح گذشتست شمع جمع فلک که در نهاد به شمع این چنین جگرسوزی دلا چرا تو غم رزق می خوری به جهان ببین که در دل خاکست مور را روزی غم جهان مخور ای دل که عمر بر بادست به دل چرا بجز از بار غم نیندوزی چه اعتماد به چرخ فلک توان کردن که کار چرخ نباشد بجز کله دوزی جهان ملک خاتون