جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۵۳: تا کی دلا به دام غمش اوفتاده ای
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا کی دلا به دام غمش اوفتاده ای صد داغش از فراق به جانم نهاده ای تا چند جان به زلف دلاویز بسته ای تا سیل خون ز دیده روانم گشاده ای ای ماه مهربان چو سر زلف خویشتن بردی ز دست ما دل و بر باد داده ای چون سرو ایستاده ای به لب جوی در چمن هرگز ز لب تو کام دل ما نداده ای کی بر منت نظر بود ای یار سنگ دل مغرور حسن خویشتن و مست باده ای ما در غمت نشسته به خاک رهیم و تو مانند سرو بر لب جو ایستاده ای ای اشک تا به چند بیفتی به خاک راه گویند در جهان که تو معروف زاده ای جهان ملک خاتون