جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۳۹: تو را لبیست نگارا چو غنچه پرخنده
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تو را لبیست نگارا چو غنچه پرخنده مرا سریست چو نرگس به پیش افکنده نقاب از رخ خود برگشا که تا خورشید شود ز تاب رخ روشن تو شرمنده تنت ز درد مصون باد و دل ز غم آزاد که نیست ذات شریفت به این دو ارزنده منت زجان شده ام بنده و خداوندان نظر ز روی عنایت کنند بر بنده هر آنکه روی توی را صبح و شام می بیند یقین شدم که ورا دولتیست پاینده نظر به جانب ما کن ز روی لطف دمی که سال و ماه و شب و روز تست فرخنده چو همدمم دم عیسی دمست گو یکدم بدم که تا دو جهان گردد از دمش زنده جهان ملک خاتون