جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۱۰: باد صبا جان می دهد در آرزوی روی تو
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
باد صبا جان می دهد در آرزوی روی تو باشد که روزی بگذرد اندر شکنج موی تو بر بوی آن تا روی تو بیند کسی از بامداد ای خاطر صاحبدلان ساکن شده در کوی تو صبحم نسیمی مشک بیز آمد ز جایی آشنا لیکن ندانم عنبرست یا غالیه یا موی تو چون خاک را هم در غمت افتاده ام پیش رهت هم لحظه ای درمانگر ای چشم جانها سوی تو بر روی همچون ماه تو آرام جان ما بگو تا کی بود حال دلم آشفته چون گیسوی تو هرچند چون اشکم ز چشم افکنیده ای جان و جهان از جان منم چون ماه نو پیوسته چون ابروی تو گرچه ز جور مدّعی مهجور از آن حضرت شدم لیکن دل مسکین شده پیوسته هم زانوی تو جهان ملک خاتون