جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۱۱۱۱: سرگشته در این عرصه ایام چو ماییم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
سرگشته در این عرصه ایام چو ماییم فرزین صفت ای شاه به کوی تو گداییم دردیست مرا در دل بیچاره و عمریست تا از رخ جان پرورت ای دوست جداییم هستی تو طبیب دل پردرد ضعیفم از لطف جهان بخش تو محتاج دواییم عشق تو چو کوهست و تن غمزده کاهی آخر تو بگو چون به غم عشق برآییم من خاک ره شوقم و تو سرو روانی در حسرت بالای تو سرگشته چو ماییم ماییم و نوای غمت و برگ غریبی آخر نظری کن تو که بی برگ و نواییم گر جان به اشارت طلبی از من مهجور ما منتظر و بنده ی فرمان شماییم گم کرده رهم لیک مرا گفت سروشی از جاده مشو دور که ما راهنماییم تو شاه جهانبانی و من مور ضعیفم دربان تو را بنده درگاه نشاییم جهان ملک خاتون