جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۵۱۴: گل رفت حالی از چمن تا خود به بستان کی رسد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گل رفت حالی از چمن تا خود به بستان کی رسد وز شوق رویش ناله و زاری به دستان کی رسد گفتم به باد صبحدم بشتاب در رفتن ولی افتان و خیزان می رود او نزد جانان کی رسد چون نزد جانان می روی بعد از سلام از من بگوی دردی که من دارم ز تو آخر به پایان کی رسد چون عمر کوتاهست شب، چون زلف او هجران دراز این قصه ی پر درد من هرگز به پایان کی رسد از چشم مخمورش نظر هرگز نیندازد به ما وز جرعه لعل لبش بویی به مستان کی رسد موری شده پامال غم اندر بیابان فراق هیهات کاحوال جهان نزد سلیمان کی رسد سرگشته ام گرد جهان زان چشم مست ناتوان با من بگو آرام جان کاین سر به سامان کی رسد جهان ملک خاتون