جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۷: مرا سریست که بی باده نیک سرمستست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا سریست که بی باده نیک سرمستست مرا دلی که به زلفین دوست پابستست مرا به روی چو ماه تو اشتیاق تمام به جان تو که چو ابروی دوست پیوستست خوشا دلم که وطن کرد حلقه ی زلفت ز گفتگوی بلای زمانه وراستست دلم ببرد بگفتم که باز پس ده دل بگفت در سرشست دو زلف پابستست چو در چمن گذر آرد قد چو شمشادت به پیش قامت سرو تو نارون پستست چو حلقه بر در او سرزنش خورم دانم جواب می دهدم کاو میا که در بستست اگرچه وعده به وصلش چو زلف می فکند مرا به جای سر زلف باد در دستست جهان ملک خاتون