جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۰: آن چه زلفست که از آتش دل در تابست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آن چه زلفست که از آتش دل در تابست وآن چه چشمست که چون نرگس تو در خوابست «آن نه زلفست و بنا گوش که روزست و شبست» یا نه ای دوست که نیلوفر تر در آبست آتشی از لب لعلم به دل و جان زده ای با همه درد علاج دل ما عنّابست در به روی من دلخسته مبند از سر لطف که حدیثم به لب لعل تو در هر بابست آن نه بالاست مگر قدّ صنوبر برخاست کز بلایش دل مهجور پر از خونابست عنبر زلف که بر آتش رخسار نهاد زان سبب جان جهان در غم او پر تابست جهان ملک خاتون