جهان ملک خاتون
غزل ها
شمارهٔ ۱۳: تا که دل مایل آن سرو روانست مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا که دل مایل آن سرو روانست مرا خون دل در غمش از دیده روانست مرا گرچه برگشت و جفا کرد و به هیچم بفروخت چه توان کرد که او روح و روانست مرا همه را دوستی و مهر به دل می باشد میل با روی چو مهر تو به جانست مرا خلق گویند چو بلبل به چمن ناله مکن چه کنم چون هوس لاله رخانست مرا به سرو جان تو سوگند که باری شب و روز یاد لعل لب تو ورد زبانست مرا گرچه دل بردی و آنگه به جفا بشکستی مهر و پیوند و وفا با تو همانست مرا نا امید از کرم دوست نمی شاید بود لطف دلدار امید دو جهانست مرا جهان ملک خاتون