حزین لاهیجی
غزلیات
شمارهٔ ۲۱۶: می عشق است که عالم همه میخانهٔ اوست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
می عشق است که عالم همه میخانهٔ اوست خرد پیر، خراباتی دیوانهٔ اوست همه جا جلوه گه لیلی صحرایی ماست هر کجا چشم غزالیست سیه خانهٔ اوست یارب آن لعل شکرخا همه جا نوشش باد خون ما بی گنهانی که به پیمانهٔ اوست حیرت افزا صنمی،کز دل ما برده قرار کعبه هم سنگ نشان ره بتخانهٔ اوست از من بی سر و پا، چشم مدارید شکیب دل خراب نگه نرگس مستانهٔ اوست این چه نوریست که از طور تجلَیست بلند؟ شمع جانهای مقدَس، همه پروانهٔ اوست جز حدیث سر زلفش نکند یاد، حزین شب نشینان همه را گوش بر افسانهٔ اوست حزین لاهیجی