کتابخانه دیجیتال

حزین لاهیجی

حزین لاهیجیدیوان اشعار | لاهیجیغزلیات

987

شمارهٔ ۱: ای نام تو زینت زبانها
شمارهٔ ۲: مرا آزاد می سازد ز دام دل تپیدنها
شمارهٔ ۳: باشد رک هر برک چمن، دام هوسها
شمارهٔ ۴: سخن صریح سراییم، عشق پنهان را
شمارهٔ ۵: چشم تو برانگیخت ز دل ذوق کهن را
شمارهٔ ۶: درعشق شد به رنگ دگر روزگار ما
شمارهٔ ۷: می چون سبو کشید، لب می پرست ما
شمارهٔ ۸: گوشی نشنیده ست صفیر از قفس ما
شمارهٔ ۹: خواهم درین گلستان، دستوری صبا را
شمارهٔ ۱۰: از رفتن دل نیست خبر اهل وفا را
شمارهٔ ۱۱: بنگر به رشحهٔ قلمم سلسبیل را
شمارهٔ ۱۲: دایم وصیّت این است، از ما معاشران را
شمارهٔ ۱۳: شق کرده ایم پردهٔ پندار خویش را
شمارهٔ ۱۴: به خون خلق دادی دست تیغ سرگرانت را
شمارهٔ ۱۵: عشقت آمیخت به دل درد فراوانی را
شمارهٔ ۱۶: تا عشق تو دلرباست ما را
شمارهٔ ۱۷: شتابان از جهان چون برق رفتن خوش بود ما را
شمارهٔ ۱۸: رخصت آشتی مده، غمزهٔ غم زدای را
شمارهٔ ۱۹: نهفته ام به خموشی خیال روی تو را
شمارهٔ ۲۰: خوشا روزی که صحرای جدایی طی شود ما را
شمارهٔ ۲۱: نمی فتد به دل، از محشر اضطراب مرا
شمارهٔ ۲۲: ز عشق، شور جنون شد، یک از هزار مرا
شمارهٔ ۲۳: تا فکند از نظرآن سروسرافراز مرا
شمارهٔ ۲۴: پسند بت نکند برهمن سپاس مرا
شمارهٔ ۲۵: جان و دل غفلت زده باری شده ما را
شمارهٔ ۲۶: بنواز مغنی، دل غم پیشهٔ ما را
شمارهٔ ۲۷: داغ سودای تو دارد، دل دیوانهٔ ما
شمارهٔ ۲۸: افسر شاهی ما، بی سر و سامانی ما
شمارهٔ ۲۹: گیرد شرار عبرت، از بی بقایی ما
شمارهٔ ۳۰: ای شور خیالت، نمک زخم جگرها
شمارهٔ ۳۱: از چاره عاجزم مژه اشکبار را
شمارهٔ ۳۲: حلاوت در مذاقم نیست آب زندگانی را
شمارهٔ ۳۳: ز لوح سینه ستردیم، علم فتوا را
شمارهٔ ۳۴: همسر بوالهوس مدان، عاشق پاکباز را
شمارهٔ ۳۵: فریاد ناله، گر نخراشد درون ما
شمارهٔ ۳۶: از خار جفای بت پیمان شکن ما
شمارهٔ ۳۷: برق بگریخت نفس سوخته، از کشور ما
شمارهٔ ۳۸: به هند، گشته زمین گیر، ناتوانی ما
شمارهٔ ۳۹: دهقان نبرد حاصلی از بوم و بر ما
شمارهٔ ۴۰: زان لب شکّرفشان شوری به جان داریم ما
شمارهٔ ۴۱: هرگز نرسد رشحهٔ کامی به لب ما
شمارهٔ ۴۲: بر فرازد چو علم، آه سحرگاهی ما
شمارهٔ ۴۳: شور دلها بود ترانه ما
شمارهٔ ۴۴: طی می شود از مصرع آهی گلهٔ ما
شمارهٔ ۴۵: چند به غمزه خون کنی خاطر ناشکیب را
شمارهٔ ۴۶: تا شفقی کرده ای رخ نمکین را
شمارهٔ ۴۷: گل داغی ز عشق او، بیاراید جهانی را
شمارهٔ ۴۸: چراغان کرده ام از داغ دل، وبرانهٔ خود را
شمارهٔ ۴۹: بیابان مرگ حسرت کرده ای مشت غبارم را
شمارهٔ ۵۰: سواد هند، خاطرخواه باشد بی کمالان را
شمارهٔ ۵۱: خداوندا تسلی کن، دل امّیدواران را
شمارهٔ ۵۲: بلا شد گوشهٔ چشم ترحم بی گناهان را
شمارهٔ ۵۳: مشکل افتاد عجب کار من حیران را
شمارهٔ ۵۴: گر در رَهِ عشق تو به کار است دل ما
شمارهٔ ۵۵: از ساده رخان در تب و تاب است دل ما
شمارهٔ ۵۶: ای سلسلهٔ زلف تو بر پای دل ما
شمارهٔ ۵۷: زد حلقه عشق، بر در دولتسرای ما
شمارهٔ ۵۸: از فیض ریزش مژه، تر شد دماغ ما
شمارهٔ ۵۹: کشم آهی ز دل کامشب برد از دیده خوابش را
شمارهٔ ۶۰: بیا مستانه چاک پیرهن پیش صبا بگشا
شمارهٔ ۶۱: درین دریای بی پایان، درین طوفان شورافزا
شمارهٔ ۶۲: زهی از خار خارت شعله در جان، گلستانها را
شمارهٔ ۶۳: صبا از منزل سلمی، سلام آورد مستان را
شمارهٔ ۶۴: گران افتاده لنگر، کوه درد سینه فرسا را
شمارهٔ ۶۵: مپسند تشنه لب، دل اندوه پیشه را
شمارهٔ ۶۶: لازم بود مکان طربناک، شیشه را
شمارهٔ ۶۷: سخن از من کشیدی، شعله ورکردی جهانی را
شمارهٔ ۶۸: تا سرمه کشد چشم ملامتگر ما را
شمارهٔ ۶۹: چو لاله با چمن حسن و عشق، خوست مرا
شمارهٔ ۷۰: وفاپیشگان، دوستداران خدا را
شمارهٔ ۷۱: از نالهٔ عاشق چه خبر بوالهوسی را
شمارهٔ ۷۲: ز داغ عشق چون خورشید، دارم چتر شاهی را
شمارهٔ ۷۳: گناهی نیست عالم سوزی آن آتشین رو را
شمارهٔ ۷۴: ساقی قدحی در ده، از خود بستان ما را
شمارهٔ ۷۵: آموخت چو اشکم روش ره سپری را
شمارهٔ ۷۶: ستم، از ملک دل بیرون کند فرمانروایان را
شمارهٔ ۷۷: محبّت خون گرمی بخشد این گلبن مثالان را
شمارهٔ ۷۸: دل دریا گهر، سرمایه بخشید ابر مژگان را
شمارهٔ ۷۹: دیدم صنمی، های صلا، کعبه نشینها
شمارهٔ ۸۰: داغند، ز رخسار تو ای رشک چمنها
شمارهٔ ۸۱: رنگینی دکّان شود آن چشم سیه را
شمارهٔ ۸۲: نوشیده چمن دردی جام طربش را
شمارهٔ ۸۳: به آب از آتش می داده ام خاک مصلّا را
شمارهٔ ۸۴: در بغل آرزو کند، تیغ تو تندخوی را
شمارهٔ ۸۵: نگارین جلوهٔ من، تا به کی هر جا نهی پا را
شمارهٔ ۸۶: ز لوح حکمت اندیشان بگو خونین درونان را
شمارهٔ ۸۷: گذشته است ز گردون لوای رفعت ما
شمارهٔ ۸۸: به سر گسترده دارد ظلّ عالی، خیل نازش را
شمارهٔ ۸۹: نبرد جلوهٔ گل جانب گلزار مرا
شمارهٔ ۹۰: سفید کرد غمت دیده های تار مرا
شمارهٔ ۹۱: خامه فروهشته بود، آیت تنزیل را
شمارهٔ ۹۲: بس که چون صبح زند دم ز صفا سینه ما
شمارهٔ ۹۳: به گلشن غنچه، یاد از نوشخندان می دهد ما را
شمارهٔ ۹۴: هنوز آغاز رعنایی ست عشق سرکش ما را
شمارهٔ ۹۵: ز مژگان ساختم گلگون، چنان روی بیابان را
شمارهٔ ۹۶: چه گیرایی ست یارب جلوه گیسوکمندان را
شمارهٔ ۹۷: به فردا وعده داد امروز جان ناشکیبا را
شمارهٔ ۹۸: تراوشهای موج خون، کند غمخواری ما را
شمارهٔ ۹۹: عنان ریز است از هرسو، سپاه عشق بر دلها
شمارهٔ ۱۰۰: افتاده دو عالم ز نظر، دیدهٔ ما را
شمارهٔ ۱۰۱: چون گرد باد حیرت، از خود رهاند ما را
شمارهٔ ۱۰۲: ساقی دوباره پر کن، از باده گوی ما را
شمارهٔ ۱۰۳: درین فکرم، که تعلیم جبین سازم سجودش را
شمارهٔ ۱۰۴: در کوچهٔ آن زلف مده راه صبا را
شمارهٔ ۱۰۵: اگر بیند ز قدّت مصرع برجسته مضمون را
شمارهٔ ۱۰۶: اگر زردشت، دیدی یک نظر برق عتابش را
شمارهٔ ۱۰۷: رهی ندارم بغیرکویت، الیک رجعی، لدیک زلفا
شمارهٔ ۱۰۸: چه حسن است این که مجنون می کند عقل فسونگر را
شمارهٔ ۱۰۹: مکش چون دورگردون بر رخم داغ جدایی را
شمارهٔ ۱۱۰: نگاه ناز او فهمید، راز سینه جوشی را
شمارهٔ ۱۱۱: سر خط تعلیم شد، شیوه استاد را
شمارهٔ ۱۱۲: تو اگر به شعله شویی خط سرنوشت، ما را
شمارهٔ ۱۱۳: به آب خضر مفروش آبروی پارسایی را
شمارهٔ ۱۱۴: آتش زده آن لعل قبا، خانه زین را
شمارهٔ ۱۱۵: گلرنگ اگر خواهی، این چهره زرین را
شمارهٔ ۱۱۶: شایدکه دهد آگهی از بوی تو ما را
شمارهٔ ۱۱۷: در دل تنگ بود جلوهٔ جانان ما را
شمارهٔ ۱۱۸: مزار فیض بخش ماست گلگشت چمن ما را
شمارهٔ ۱۱۹: پخته به حکمتی کنم، بادهٔ نارسای را
شمارهٔ ۱۲۰: شنیدم در قفس از شاخساران شور بلبل را
شمارهٔ ۱۲۱: شوری به سر افتاده، رسوای محبت را
شمارهٔ ۱۲۲: شهیدان تو را ای نونهال سرگرانیها
شمارهٔ ۱۲۳: پس از ما تیره روزان روزگاری می شود پیدا
شمارهٔ ۱۲۴: مکن دشوار از تن پروری آزادی جان را
شمارهٔ ۱۲۵: در فتح باب میکده باشد گشاد ما
شمارهٔ ۱۲۶: نخواهد برد از ما صرفهای خصم عنید ما
شمارهٔ ۱۲۷: جنون را کارها باقی ست با مشت غبار ما
شمارهٔ ۱۲۸: ۱۲۸ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۲۹: ۱۲۹ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۳۰: ۱۳۰ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۳۱: ۱۳۱ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۳۲: نیست هوای بوستان، کنج قفس خزیده را
شمارهٔ ۱۳۳: از زلف تو داریم پریشانی خود را
شمارهٔ ۱۳۴: فکندم چاکها در جیب جان بی تابی خود را
شمارهٔ ۱۳۵: ز خورشید قیامت گر کنم بالین سر خود را
شمارهٔ ۱۳۶: نمی گوید کسی امروز چرخ بی مروت را
شمارهٔ ۱۳۷: ز بیگانه پرداخت بوم و برم را
شمارهٔ ۱۳۸: ۱۳۸غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۳۹: ۱۳۹غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۴۰: ۱۴۰غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۴۱: تمنا چون نسوزد در ضمیر من؟ که می باشد
شمارهٔ ۱۴۲: هلاک جلوه ام قد قیامت دستگاهان را
شمارهٔ ۱۴۳: کشم خط از سواد خامه زلف عنبرافشان را
شمارهٔ ۱۴۴: ای جنت نقد از رخ زببای تو ما را
شمارهٔ ۱۴۵: ۱۴۵ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۴۶: ۱۴۶ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۴۷: ۱۴۷ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۴۸: دیده ها واله نظارهٔ مژگان خوشی ست
شمارهٔ ۱۴۹: سنگ و سفال میکده گوهر کند شراب
شمارهٔ ۱۵۰: عاشق مهجور، وصل دلستان بیند به خواب
شمارهٔ ۱۵۱: کامم چشید هر چه نگاهش عتاب داشت
شمارهٔ ۱۵۲: از سوز ناله ام، دل جانان خبر نداشت
شمارهٔ ۱۵۳: ۱۵۳ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۵۴: ۱۵۴ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۵۵: ۱۵۵ غزل جا مانده اینجا از حزین دلفگار ما
شمارهٔ ۱۵۶: فتنهٔ روز جزا در قدم جلوهٔ اوست
شمارهٔ ۱۵۷: ساقی از ورع کیشان، مطرب از خموشان است
شمارهٔ ۱۵۸: در مجلس ما خون دل است اینکه به جام است
شمارهٔ ۱۵۹: تا تشنه به خون، نرگس مستانه ی یار است
شمارهٔ ۱۶۰: حرف غم عشق از لب خندان که جسته ست
شمارهٔ ۱۶۱: دمیدن از سمنش مشک ناب نزدیک است
شمارهٔ ۱۶۲: عهد پیرانه سری، عشق جوان افتاده ست
شمارهٔ ۱۶۳: در پی دلشدگان غمزه ی طنازی هست
شمارهٔ ۱۶۴: دارد سر ما شورش سودایی اگر هست
شمارهٔ ۱۶۵: آوازه ام از رتبه گفتار بلند است
شمارهٔ ۱۶۶: از بس که تو را خوی، به عشاق گران است
شمارهٔ ۱۶۷: به باغ راه خزان و بهار نتوان بست
شمارهٔ ۱۶۸: بر سر خود دهدم جا، خم پاکیزه سرشت
شمارهٔ ۱۶۹: آب حیات در رقم مشک فام ماست
شمارهٔ ۱۷۰: هزار رنگ گل داغ در کنار من است
شمارهٔ ۱۷۱: چه دولتی است که دردت نصیب جان من است
شمارهٔ ۱۷۲: لعلت حیات بخش دل و جان عاشق است
شمارهٔ ۱۷۳: از شرم، زبانم به گلستان تو بسته ست
شمارهٔ ۱۷۴: یاری که غمی می برد از یاد، شراب است
شمارهٔ ۱۷۵: به گرد عارض او خط عنبرین پیداست
شمارهٔ ۱۷۶: عالم تمام از رخ جانانه روشن است
شمارهٔ ۱۷۷: احساس مبدل شد و محسوس همان است
شمارهٔ ۱۷۸: صبح را لمعهٔ نور از ید بیضای دل است
شمارهٔ ۱۷۹: ای وقف شهیدان تو صحرای قیامت
شمارهٔ ۱۸۰: تلقین حجت از لب جانانم آرزوست
شمارهٔ ۱۸۱: زان پیشتر که باده به پیمانه آشناست
شمارهٔ ۱۸۲: دیده تا بر هم زدم سامان باغ از دست رفت
شمارهٔ ۱۸۳: قدح تا گرفتم بهاری به سر رفت
شمارهٔ ۱۸۴: تیغت به سرم خمار نگذاشت
شمارهٔ ۱۸۵: نه تنها گل گریبان چاک بازار است از دستت
شمارهٔ ۱۸۶: پیغام غنچه با دم مشکل گشای کیست
شمارهٔ ۱۸۷: یا رب این غنچه دهن مست ز میخانهٔ کیست
شمارهٔ ۱۸۸: گرمی مهر، به وبرانه و آباد یکی ست
شمارهٔ ۱۸۹: حق را بطلب مسجد و میخانه کدام است
شمارهٔ ۱۹۰: شمع سان با تو شبم رفت و تمنا مانده ست
شمارهٔ ۱۹۱: به تن ز بادهٔ عشق تو رنگ و بو کافی ست
شمارهٔ ۱۹۲: زان شراری که نهان در دل خارا می سوخت
شمارهٔ ۱۹۳: فروغ آن گل رخسار بی نقابم سوخت
شمارهٔ ۱۹۴: نگاه گوشهٔ آن چشم میگسارم سوخت
شمارهٔ ۱۹۵: آمد آن شمع شبی بر سر و، سامانم سوخت
شمارهٔ ۱۹۶: اشکم نمک به یاد لبت در ایاغ ریخت
شمارهٔ ۱۹۷: در دل چو به یاد رخ او نور فرو ریخت
شمارهٔ ۱۹۸: مجنون مرا شور تو بی پا و سر انداخت
شمارهٔ ۱۹۹: هر زهر که چشمت به ایاغ دل ما ریخت
شمارهٔ ۲۰۰: زانرو که زد به بلبل پرشور، پشت دست
شمارهٔ ۲۰۱: از داغ او سرم به گریبان آتش است
شمارهٔ ۲۰۲: کام، آشنا به ماحضر روزگار نیست
شمارهٔ ۲۰۳: بی شمع می، به بزم دل و دیده نور نیست
شمارهٔ ۲۰۴: در خاطر خدنگ قضا هر نهان که هست
شمارهٔ ۲۰۵: خورشید و ماه آینهٔ حسن یار نیست
شمارهٔ ۲۰۶: لب از خون تر کنم گر ساغری نیست
شمارهٔ ۲۰۷: تا دل از خود نرود، حال پریشانی هست
شمارهٔ ۲۰۸: دل گواه است که در پرده دلارایی هست
شمارهٔ ۲۰۹: درین زمانه نه یاری نه غمگساری هست
شمارهٔ ۲۱۰: دل خوردن عشاق تو کار دگران نیست
شمارهٔ ۲۱۱: عاشق حریف حملهٔ شیر دلیر نیست
شمارهٔ ۲۱۲: در راه محبت، سر اگر شد قدمی هست
شمارهٔ ۲۱۳: نخلم از گریه در آب است و ثمر پیدا نیست
شمارهٔ ۲۱۴: چشم صاحب نظران در پی دنیاست که نیست
شمارهٔ ۲۱۵: با مستی غمت به شراب احتیاج نیست
شمارهٔ ۲۱۶: می عشق است که عالم همه میخانهٔ اوست
شمارهٔ ۲۱۷: دل در حریم وصل تو، پا را نگه نداشت
شمارهٔ ۲۱۸: گرتو را روی زمین خواهش ماوای خوشی ست
شمارهٔ ۲۱۹: ای تازه به دیدار تو ایمان خرابات
شمارهٔ ۲۲۰: ای یوسف مصر از تو گرفتار محبت
شمارهٔ ۲۲۱: بلبل و پروانه را عشق گریبان گرفت
شمارهٔ ۲۲۲: ز لنگر دل دیوانه، عشق بند گسست
شمارهٔ ۲۲۳: در طینتم از بس که رگ و ریشه، وفا داشت
شمارهٔ ۲۲۴: صد جان به حسرت سوختی، آهی ز جایی برنخاست
شمارهٔ ۲۲۵: دور از در تو روضه ی رضوان به ما نساخت
شمارهٔ ۲۲۶: گل خزان زده ام، زندگی ملال من است
شمارهٔ ۲۲۷: گرچه پیمانه ی می مشرق نور دگر است
شمارهٔ ۲۲۸: مستان، شب غم رفت و سحرگاه فتوح است
شمارهٔ ۲۲۹: رخسار تو را تازگی از چشم تر کیست
شمارهٔ ۲۳۰: برخاست دل ز سینه و پیکان فرو نشست
شمارهٔ ۲۳۱: ما را تن ضعیف به زندان عالم است
شمارهٔ ۲۳۲: حیرانی من محرم آن روی چو ماه است
شمارهٔ ۲۳۳: در کوی تو نقش قدمم، حالتم این است
شمارهٔ ۲۳۴: از آن، سرم به هوای تو مایل افتاده ست
شمارهٔ ۲۳۵: روزی که حجت از خلق، خواهند در قیامت
شمارهٔ ۲۳۶: زاهد از ساغر شراب گریخت
شمارهٔ ۲۳۷: کون و مکان به زیر نگین قناعت است
شمارهٔ ۲۳۸: لطف و قهرت به من سوخته جان هر دو یکی ست
شمارهٔ ۲۳۹: هیچ معلوم نشد، دیده تماشایی کیست
شمارهٔ ۲۴۰: مژگان سرکشت، رگ جان ها گرفته است
شمارهٔ ۲۴۱: تو را چه غم که به درد تو مبتلایی هست
شمارهٔ ۲۴۲: از کوی تو تا کلبه ی ما فاصله ای نیست
شمارهٔ ۲۴۳: اشک چشم من و شراب یکیست
شمارهٔ ۲۴۴: چون صبح به بر، دیدهٔ من پیرهنی داشت
شمارهٔ ۲۴۵: یک دل به دیاری که وفا صاحب تاج است
شمارهٔ ۲۴۶: کی دیده تنها چو دل آغشته به خون است
شمارهٔ ۲۴۷: بتی دارم که دل دیوانهٔ اوست
شمارهٔ ۲۴۸: گنجی ست راز عشق، که دل ها خراب اوست
شمارهٔ ۲۴۹: گل داغ است که صحرای دلم خرّم ازوست
شمارهٔ ۲۵۰: اسرار تو با زاهد و ملّا نتوان گفت
شمارهٔ ۲۵۱: تا شمع من ز دیدهٔ شب زنده دار رفت
شمارهٔ ۲۵۲: در شب شیب، گرانتر شده خوابی که مراست
شمارهٔ ۲۵۳: می به بزم ما امشب، از رمیده هوشان است
شمارهٔ ۲۵۴: دل در هوس نرگس مستانه اسیر است
شمارهٔ ۲۵۵: تا شمع دل، افروخته بزم حضور است
شمارهٔ ۲۵۶: برهمن مذهبان زنار بندانند از مویت
شمارهٔ ۲۵۷: الهی به قربان سرگشتگانت
شمارهٔ ۲۵۸: عشق است به دل شور بیابان قیامت
شمارهٔ ۲۵۹: هر زخم که از ناوک آن تازه نهال است
شمارهٔ ۲۶۰: آزادی ما از غم کونین کران داشت
شمارهٔ ۲۶۱: رسوا شدهٔ عشق تو را چاره نکو نیست
شمارهٔ ۲۶۲: گل بی تو مرا به دیده خار است
شمارهٔ ۲۶۳: فرسوده ز نعمت شده دندان به دهانت
شمارهٔ ۲۶۴: بی کس تر ازین عاشق دل خسته کسی نیست
شمارهٔ ۲۶۵: برآ از خویش زاهد، وقت شبگیر خرابات است
شمارهٔ ۲۶۶: بار ستم یار، گران است و گران نیست
شمارهٔ ۲۶۷: عشق اگر یار شود، سود و زیان این همه نیست
شمارهٔ ۲۶۸: به گل ترانهٔ مرغان بی نوا عبث است
شمارهٔ ۲۶۹: داغی که ز شورابهٔ اشکم نمکین است
شمارهٔ ۲۷۰: تا نقش خط آن آینه رخسار کشیده ست
شمارهٔ ۲۷۱: غبار کلفت ایام، آشنا نگذاشت
شمارهٔ ۲۷۲: کار دل و خراش، به هم عشق واگذاشت
شمارهٔ ۲۷۳: خوش آنکه، دلم در شکن زلف تو جا داشت
شمارهٔ ۲۷۴: نسرین به چمن برندمد گر بدن این است
شمارهٔ ۲۷۵: تو را نمودم و گفتم به دل، که یار این است
شمارهٔ ۲۷۶: تن سختی کشم نزار دل است
شمارهٔ ۲۷۷: خورشید به حسن یار من نیست
شمارهٔ ۲۷۸: هر چه بستیم و گشودیم عبث
شمارهٔ ۲۷۹: با رنگ لعلی تو، به صهبا چه احتیاج
شمارهٔ ۲۸۰: ای در نظر ناز تو، سلطان و گدا هیچ
شمارهٔ ۲۸۱: نبود خطری در ره بی پا و سران هیچ
شمارهٔ ۲۸۲: ماییم و همین آرزوی یار و دگر هیچ
شمارهٔ ۲۸۳: صور قیامت دمید، نالهء مرغان صبح
شمارهٔ ۲۸۴: ای نگاه تو پی غارت دلها گستاخ
شمارهٔ ۲۸۵: آسان نه به پیمانهٔ سرشار شود سرخ
شمارهٔ ۲۸۶: بهل آهنگ سلطانی درین کاخ
شمارهٔ ۲۸۷: زان شمع گلعذاران، هرجا سخن برآید
شمارهٔ ۲۸۸: اشکم از دیده به دنبال کسی می آید
شمارهٔ ۲۸۹: چون نخل تو از ناز گرانبار برآید
شمارهٔ ۲۹۰: دمی که حرف وداعت به گوش می آید
شمارهٔ ۲۹۱: به آیینی که ترسا زاده از بتخانه می آید
شمارهٔ ۲۹۲: طرب ای دل که یار می آید
شمارهٔ ۲۹۳: صبا را گرد سر گردم، که از کوی تو می آید
شمارهٔ ۲۹۴: سیه چشمی دلم را از پی تسخیر می آید
شمارهٔ ۲۹۵: از مزرع آمال چه امّید برآید
شمارهٔ ۲۹۶: به خاطر چون خیال لعل آن رنگین عتاب آید
شمارهٔ ۲۹۷: سحر ز هاتف میخانه ام سروش آمد
شمارهٔ ۲۹۸: شب زلف تو در خیالم آمد
شمارهٔ ۲۹۹: یک ره به سر تربتم از ناز نیامد
شمارهٔ ۳۰۰: شبی ز هجر تو ما را به سر نمی آید
شمارهٔ ۳۰۱: عشق سرکش، به فغان، زین دل ناشاد آمد
شمارهٔ ۳۰۲: کند بر تخت عزت جا، چو از تن جان برون آید
شمارهٔ ۳۰۳: نقاب از چهره بگشا تا ز غربت جان برون آید
شمارهٔ ۳۰۴: از ناز نقش پایت، بر خاک مشکل آید
شمارهٔ ۳۰۵: غرور ناز با کوه تحمّل برنمی آید
شمارهٔ ۳۰۶: تاکی ز جوی هر مژه ام اشک و خون رود
شمارهٔ ۳۰۷: ای وای بر اسیری، کز یاد رفته باشد
شمارهٔ ۳۰۸: نالم به اثر گر غم او یار نباشد
شمارهٔ ۳۰۹: خوش آنکه دلم آینه سیمای تو باشد
شمارهٔ ۳۱۰: دل هر قطره ای دریای اسرار تو می باشد
شمارهٔ ۳۱۱: ز خاموشی دلم را پاس الفت مدعا باشد
شمارهٔ ۳۱۲: مرا آزادگی شیرازهٔ آمال می باشد
شمارهٔ ۳۱۳: گر رخ به ما نمایی، ای خوش لقا چه باشد
شمارهٔ ۳۱۴: خوش آن عاشق که شیدای تو باشد
شمارهٔ ۳۱۵: از غم، دل حیران چه خبر داشته باشد
شمارهٔ ۳۱۶: جانان ز من آیا خبری داشته باشد
شمارهٔ ۳۱۷: دل آزاده، باخدا باشد
شمارهٔ ۳۱۸: خورشید، درین کلبه شب افروز نباشد
شمارهٔ ۳۱۹: ضمیر جمع روشن، بی صفا هرگز نمی باشد
شمارهٔ ۳۲۰: نشان وحشی من در دل بی کینه پیدا شد
شمارهٔ ۳۲۱: فروزان چهره چون شمع آمدی، دلها تسلّی شد
شمارهٔ ۳۲۲: ای سیل مرگ، بی تو دل تشنه آب شد
شمارهٔ ۳۲۳: سر رشته صبری که ز دل رفت و نهان شد
شمارهٔ ۳۲۴: از سبزه سبز، پشت لب جویبار شد
شمارهٔ ۳۲۵: درکارگاه غیب چو طرح لباس شد
شمارهٔ ۳۲۶: افزود خواب غفلت جاهل چو پیر شد
شمارهٔ ۳۲۷: پری گر وا کنم، پروانهٔ شمع تو خواهم شد
شمارهٔ ۳۲۸: فقرم کجا ز جلوهٔ دنیا زبون شود
شمارهٔ ۳۲۹: جگر تشنه ام از لعل تو سیراب شود
شمارهٔ ۳۳۰: خجل در برم، عقل نادان نشیند
شمارهٔ ۳۳۱: بفشه چون ز بناگوش یار برخیزد
شمارهٔ ۳۳۲: فروزان کن ز رخ، کاشانهای چند
شمارهٔ ۳۳۳: خوشا شمعی که سر تا پا بسوزد
شمارهٔ ۳۳۴: نگاه گرم، چو رخسار آتشین تو بوسد
شمارهٔ ۳۳۵: روی تو به خورشید فلک نور فروشد
شمارهٔ ۳۳۶: در دیدهٔ من غیر رخ یار نگنجد
شمارهٔ ۳۳۷: نخست از عاشقان بی جرمی آن نامهربان رنجد
شمارهٔ ۳۳۸: قاصدی کو که پیامی، بر دلدار برد
شمارهٔ ۳۳۹: با تیغ بازی مژه ات جان که می برد
شمارهٔ ۳۴۰: در صیدگاه ناز تو بسمل به خون تپد
شمارهٔ ۳۴۱: دمی که از رخ ساقی خوی حجاب چکد
شمارهٔ ۳۴۲: بوی زلفی به گریبان صبا ریخته اند
شمارهٔ ۳۴۳: چو سنبل تو به طرف سمن فرو ریزد
شمارهٔ ۳۴۴: مبادا رو کسی زان قبلهٔ ابرو بگرداند
شمارهٔ ۳۴۵: درکشوری که مهر و وفا می فروختند
شمارهٔ ۳۴۶: شلایین نرگسش مست شراب آلوده را ماند
شمارهٔ ۳۴۷: کوته نظران زلف سیه کار ندانند
شمارهٔ ۳۴۸: خوبان به ره مهر و وفا پا نگذارند
شمارهٔ ۳۴۹: حریف عیش جهان بی دماغ می ماند
شمارهٔ ۳۵۰: رخ تو رونق صبح بهار می شکند
شمارهٔ ۳۵۱: شوریده دلی دارم، دیوانه چنین باید
شمارهٔ ۳۵۲: دلم که شاهد امّید، در کنار ندید
شمارهٔ ۳۵۳: اهل نظر، از آن در یکتا چه دیده اند
شمارهٔ ۳۵۴: از دلم برخاست دودی، آسمان آمد پدید
شمارهٔ ۳۵۵: جایی که از سپند نگردد فغان بلند
شمارهٔ ۳۵۶: در دل غم آن لاله عذار است ببینید
شمارهٔ ۳۵۷: بهار شد که چمن جام ارغوان گیرد
شمارهٔ ۳۵۸: از ما فلک دون چه به یغما بستاند
شمارهٔ ۳۵۹: خواهم به دل آن نرگس مستانه در افتد
شمارهٔ ۳۶۰: زهر غم هجر تو به جان کارگر افتاد
شمارهٔ ۳۶۱: بی پا و سر ز قدر و شرف کام می برد
شمارهٔ ۳۶۲: از پرده چو خواهد، گل رخسار برآرد
شمارهٔ ۳۶۳: کشم چو آه، دل ناتوان بیاساید
شمارهٔ ۳۶۴: اگر نسیم نباشد که زلف بگشاید
شمارهٔ ۳۶۵: صباحت کو که گل را بر سرم شور جنون سازد
شمارهٔ ۳۶۶: در این دو هفته که با گل مدار می گذرد
شمارهٔ ۳۶۷: گریبان چاکم و جانان مرا دیوانه پندارد
شمارهٔ ۳۶۸: هوای عشق برونم ز ننگ و نام کشید
شمارهٔ ۳۶۹: لب تشنهٔ تیغیم، ز کوثر چه گشاید
شمارهٔ ۳۷۰: ترسم از چشم خوشت غافل نگاهی سر زند
شمارهٔ ۳۷۱: ساغر نزنم تا بتوان خون جگر زد
شمارهٔ ۳۷۲: به خاموشی صفیر آشنایی می توانم زد
شمارهٔ ۳۷۳: گر به شوخی شرری در پر پروانه زدند
شمارهٔ ۳۷۴: تهمت برق تجلی ست که بر طور زدند
شمارهٔ ۳۷۵: بیخودان بانگ اناالحق که درین دار زدند
شمارهٔ ۳۷۶: یاد وصلی که دل از هجر خبردار نبود
شمارهٔ ۳۷۷: شب که در خلوت اندیشه تمنّای تو بود
شمارهٔ ۳۷۸: بزم وصل است و غم هجر همان است که بود
شمارهٔ ۳۷۹: با چرخ سفله، همّت ما در نبرد بود
شمارهٔ ۳۸۰: محرومی وصال تو دل را نوید بود
شمارهٔ ۳۸۱: یاد آن زمان که بادهٔ عشرت به کام بود
شمارهٔ ۳۸۲: طاق میخانهٔ مستان خم ابروی تو بود
شمارهٔ ۳۸۳: همّت ما مدد پیر و جوان خواهد بود
شمارهٔ ۳۸۴: امشب که دل در آتش آن گلعذار بود
شمارهٔ ۳۸۵: در دیده مرا بی تو پریشان نظری بود
شمارهٔ ۳۸۶: امشب که از فروغ رخش، لاله داغ بود
شمارهٔ ۳۸۷: ز حشر مستی ما را چه باک خواهد بود
شمارهٔ ۳۸۸: حاشا که دل به درد تو دادن نهان بود
شمارهٔ ۳۸۹: به قامت شاخ گل را از دمیدن باز می دارد
شمارهٔ ۳۹۰: خوش آنکه ساقی مجلس نقاب بردارد
شمارهٔ ۳۹۱: آن یار بی حقیقت، پاس وفا ندارد
شمارهٔ ۳۹۲: به غیر از گریه عاشق در جهان کاری نمی دارد
شمارهٔ ۳۹۳: گلستان محبّت سرو آزادی نمی دارد
شمارهٔ ۳۹۴: به غیر از بزم خاموشی که آوازی نمی دارد
شمارهٔ ۳۹۵: دلِ شاد، رند می آشام دارد
شمارهٔ ۳۹۶: دل بیگانه مشرب با نگاه آشنا دارد
شمارهٔ ۳۹۷: طرب یعقوب من در گوشهٔ بیت الحزن دارد
شمارهٔ ۳۹۸: نیم ز افسردگی عاشق ولی دل یاد او دارد
شمارهٔ ۳۹۹: دلم در خم زلف او سودای دگر دارد
شمارهٔ ۴۰۰: حریفان هر که را دیدیم در دل کلفتی دارد
شمارهٔ ۴۰۱: مرغ اسیری که زخم خار ندارد
شمارهٔ ۴۰۲: نکهت زلف تو را شمال ندارد
شمارهٔ ۴۰۳: دل بی جهت شکایتی از روزگار کرد
شمارهٔ ۴۰۴: من شعله ام، به پیرهنم هر که خار کرد
شمارهٔ ۴۰۵: در دل سخت تو هر چند که جا نتوان کرد
شمارهٔ ۴۰۶: طرّهٔ ناز را دو تا کرد که کرد؟ یار کرد
شمارهٔ ۴۰۷: بلبل به گلستان سخن از روی تو می کرد
شمارهٔ ۴۰۸: چند پرسی نگهش با دل افگار چه کرد
شمارهٔ ۴۰۹: دلم از زمزمه عشق پریشان می کرد
شمارهٔ ۴۱۰: از وصل، دل بی سر و پا را که خبر کرد
شمارهٔ ۴۱۱: بار غم عشق تو مرا پشت دوتا کرد
شمارهٔ ۴۱۲: کف چون تهی ست جوهر انسان چه می کند
شمارهٔ ۴۱۳: سر زلفی به عالم دام کردند
شمارهٔ ۴۱۴: اشکم نمک به دامن ناسور می کند
شمارهٔ ۴۱۵: آنها که خاک راه تو را توتیا کنند
شمارهٔ ۴۱۶: لبت به پیرهن تنگ غنچه خار کند
شمارهٔ ۴۱۷: میگساران چو هوای گل و شمشاد کنید
شمارهٔ ۴۱۸: شامی که مست صبح امیدش نمی کنند
شمارهٔ ۴۱۹: لب لعلت به پیامی دل ما شاد نکرد
شمارهٔ ۴۲۰: شیرین لبان چو بزم می لاله گون کنند
شمارهٔ ۴۲۱: ساقی بگو چکیدهٔ دل در سبو کنند
شمارهٔ ۴۲۲: کاش خضری به من بادیه پیما برسد
شمارهٔ ۴۲۳: نبود عجب که دیده به دیدار می رسد
شمارهٔ ۴۲۴: به کف شاخ ز گل جام رسید
شمارهٔ ۴۲۵: خفته بودم به سرم دولت بیدار رسید
شمارهٔ ۴۲۶: کار رسوایی ما حیف به پایان نرسید
شمارهٔ ۴۲۷: بود آیا که ره مهر و وفا بگشایند
شمارهٔ ۴۲۸: پای بستند و ره سعی نشانم دادند
شمارهٔ ۴۲۹: عذر این بنده پذیرای دل و هوشش باد
شمارهٔ ۴۳۰: بیان روشنی چون شمع دارم خصم جان خود
شمارهٔ ۴۳۱: شور سودای تو در کودکی، استادم بود
شمارهٔ ۴۳۲: من کشتهٔ زخمی که اجل را خجل آرد
شمارهٔ ۴۳۳: تن دیده اند از من و جانم ندیده اند
شمارهٔ ۴۳۴: نگه، رنگین تر از گل می کند رویی که او دارد
شمارهٔ ۴۳۵: خدا در ماتم آسودگی شادم نگهدارد
شمارهٔ ۴۳۶: دل در شکن زلفت، صبح طربی دارد
شمارهٔ ۴۳۷: سرگرم فنا فکر دگر هیچ ندارد
شمارهٔ ۴۳۸: چشمت چرا حریف شرابم نمی کند
شمارهٔ ۴۳۹: صباح وصل به بختم اثر چه خواهدکرد
شمارهٔ ۴۴۰: مطرب ره مستی زد هشیار نباید شد
شمارهٔ ۴۴۱: از عشق، تن سوخته جانان گله دارد
شمارهٔ ۴۴۲: به عهد بی وفایان، آشتی رنجیدنی دارد
شمارهٔ ۴۴۳: غم توگونه ی گلنار را کهربا سازد
شمارهٔ ۴۴۴: به خون هر چند دستی غمرهٔ بیدادگر دارد
شمارهٔ ۴۴۵: عذار ساده اش خط غباری در نظر دارد
شمارهٔ ۴۴۶: دهد ساقی اگر ساغر چنین، مخمور نگذارد
شمارهٔ ۴۴۷: کجا پاس حجاب از زاهد بی پیر می آید
شمارهٔ ۴۴۸: نه تاب دوری و نه طاقت دیدار می باشد
شمارهٔ ۴۴۹: ز چابک دستی دل، در کفم خارا زبون افتد
شمارهٔ ۴۵۰: ساقی به حریفان خط جامی نفرستاد
شمارهٔ ۴۵۱: دیشب که چشم مست تو خاطر نواز بود
شمارهٔ ۴۵۲: زلف بی باک تو تا سلسله جنبانم بود
شمارهٔ ۴۵۳: با خاطر افسرده دلان چند توان بود
شمارهٔ ۴۵۴: خالی دمی ز درد تو این ناتوان نبود
شمارهٔ ۴۵۵: یاد روزی که تو را میل به اغیار نبود
شمارهٔ ۴۵۶: بزمی که مست ناز مرا جلوه گاه بود
شمارهٔ ۴۵۷: مرا مجال سخن، بادهٔ زلال دهد
شمارهٔ ۴۵۸: دور عذار تو، خط وجود ندارد
شمارهٔ ۴۵۹: خیالش گر چنین در خاطرم جاگیر می گردد
شمارهٔ ۴۶۰: شبی که سروِ تو شمع مزار من گردد
شمارهٔ ۴۶۱: آماده است تا مژهٔ ما به هم خورد
شمارهٔ ۴۶۲: تا کی توان ز عمر، فریب سراب خورد
شمارهٔ ۴۶۳: هرکس به خاک میکده مست و خراب مُرد
شمارهٔ ۴۶۴: جلوه اش دامن نازی به دل ریش کشید
شمارهٔ ۴۶۵: چه شد یا رب که ابر نوبهاران برنمی خیزد
شمارهٔ ۴۶۶: تا سرو را هوای قدت سرفراز کرد
شمارهٔ ۴۶۷: ز آهم بیستون چرخ، آتش تاب می گردد
شمارهٔ ۴۶۸: عشق تو که صد برهمن از کیش برآورد
شمارهٔ ۴۶۹: عشق آمد و از سینهٔ من دود برآورد
شمارهٔ ۴۷۰: از حرف سست توبه، لب را گزید باید
شمارهٔ ۴۷۱: ز فیض روی تو خط کامیاب می باشد
شمارهٔ ۴۷۲: ساقی چه شد که آتش موسی ز می کند
شمارهٔ ۴۷۳: اهل قلم فراغت دنیا نمی کنند
شمارهٔ ۴۷۴: گر دل سر شکایت دیرینه واکند
شمارهٔ ۴۷۵: بهار اسباب شورم را به سامان کرده می آید
شمارهٔ ۴۷۶: تابی به سر زلف زد و طرّه به خم داد
شمارهٔ ۴۷۷: خوشا روزی که تیرت، پی به جان مستمند آرد
شمارهٔ ۴۷۸: بر سر تربتم آن نوگل خندان آرید
شمارهٔ ۴۷۹: اگر دست مرا ساقی به یک رطل گران گیرد
شمارهٔ ۴۸۰: پیکان تو مشکل که به دل یار توان کرد
شمارهٔ ۴۸۱: کی از ما چشم صورت بین مردم حال می بیند
شمارهٔ ۴۸۲: کی صرفه ز ما خصم سبک سر به دغا برد
شمارهٔ ۴۸۳: نبود عجب که از دل ما شور شد بلند
شمارهٔ ۴۸۴: من از دل و دین باختگانم چه توان کرد
شمارهٔ ۴۸۵: ننگ در عشق و جنون نام مرا عالی کرد
شمارهٔ ۴۸۶: باد صبا فسانهٔ زلف تو ساز کرد
شمارهٔ ۴۸۷: آب و رنگی به چمن فیض گلستان تو داد
شمارهٔ ۴۸۸: سبزه دور از تو، مغیلان به نظر می آید
شمارهٔ ۴۸۹: خرامد یار من مستانه هر راهی دچار آید
شمارهٔ ۴۹۰: خوشا دمی که مرا دیده از غبار برآید
شمارهٔ ۴۹۱: نسیم حالت آور، پای کوبان، تردماغ آمد
شمارهٔ ۴۹۲: پیمانه، گرد کلفت صد ساله می برد
شمارهٔ ۴۹۳: بانگی به حریفان فرو رفته صبا زد
شمارهٔ ۴۹۴: کدامین آتشین رخسار گرم خودنمایی شد
شمارهٔ ۴۹۵: به سنگ حادثه خونم چو پایمال شود
شمارهٔ ۴۹۶: ز نخجیر دلیرم غمزهٔ صیاد می لرزد
شمارهٔ ۴۹۷: نه هرکه طبل و علم ساخت سروری داند
شمارهٔ ۴۹۸: زاهد از حلقهٔ ما چون دگران برخیزد
شمارهٔ ۴۹۹: بهار جلوه چون ره برگلستان تو اندازد
شمارهٔ ۵۰۰: شراب اشک تلخم، چاشنی از نقل تر گیرد
شمارهٔ ۵۰۱: معشوق اگر میل وفا داشته باشد
شمارهٔ ۵۰۲: سحاب خامه من جز در خوشاب ندارد
شمارهٔ ۵۰۳: از آن بر گرد دنیا چشم عشرت کیش می گردد
شمارهٔ ۵۰۴: مباحث نظری مرد داد می خواهد
شمارهٔ ۵۰۵: دارم از عشق و جنون سلسله جنبانی چند
شمارهٔ ۵۰۶: زد آتش در دلم چون شمع، دیدار این چنین باید
شمارهٔ ۵۰۷: موج حیات از آن گل رخساره نگسلد
شمارهٔ ۵۰۸: در خاره، خدنگ نگهت کار نماید
شمارهٔ ۵۰۹: رهرو وادی عشق، آبله پا می باید
شمارهٔ ۵۱۰: عیش ار به دل آبله ناکم گذرانند
شمارهٔ ۵۱۱: مردان نظر از نرگس فتّان تو یابند
شمارهٔ ۵۱۲: من چشمم و عالم همه خار است ببینید
شمارهٔ ۵۱۳: خمارین نرگسش، می در رگ خمّار نگذارد
شمارهٔ ۵۱۴: سبک از جا رود، هر کس که با ما یار می گردد
شمارهٔ ۵۱۵: خوش آنکه یار، کله گوشهٔ وفا شکند
شمارهٔ ۵۱۶: چون شمع ز خود گرم شتابم به دمی چند
شمارهٔ ۵۱۷: ز مرد کار، دل روزگار می لرزد
شمارهٔ ۵۱۸: ازین دهشت که هجرانی مبادا در کمین باشد
شمارهٔ ۵۱۹: تبسم شرمگین ز آن غنچهٔ خودکام می بارد
شمارهٔ ۵۲۰: فسانهٔ شب غم را چراغ می فهمد
شمارهٔ ۵۲۱: خورشید بندهٔ توست، اقرار می نماید
شمارهٔ ۵۲۲: از کارگاه نسبت، هرکس لباس پوشد
شمارهٔ ۵۲۳: نشد شبی که می خونم از سبو نچکد
شمارهٔ ۵۲۴: سپهر سفله پرور در شکستم راحتی یابد
شمارهٔ ۵۲۵: بدآموز وفا کی قدر ناز یار می داند
شمارهٔ ۵۲۶: دستان زن عشرتکده، فریاد نداند
شمارهٔ ۵۲۷: به سینه چون مژهٔ او سنان بجنباند
شمارهٔ ۵۲۸: خمش زخوی تو عاشق بود زبانش و لرزد
شمارهٔ ۵۲۹: از یاد شکّر خنده اش، تلخی هجران شد لذیذ
شمارهٔ ۵۳۰: اثر چون نیست در فریاد ما، پاس نفس بهتر
شمارهٔ ۵۳۱: در حضرت شاهان، دل گمراه نگهدار
شمارهٔ ۵۳۲: برکف، دل سی پارهٔ عشّاق نگهدار
شمارهٔ ۵۳۳: کام طمع ز لذت دنیا نگاه دار
شمارهٔ ۵۳۴: ای دل، به ناله از جگر خاره خون برآر
شمارهٔ ۵۳۵: ای صبا نکته ای از لعل شکربار بیار
شمارهٔ ۵۳۶: ای دل همه لافی سخن حوصله بگذار
شمارهٔ ۵۳۷: بی تو در پیرهن نامیه، خار است بهار
شمارهٔ ۵۳۸: سبز شد خط لبّ یار، بهار است بهار
شمارهٔ ۵۳۹: هر سو به جلوه بردی، صبر و قرار دیگر
شمارهٔ ۵۴۰: من خراباتیم ای شوخ، مرا یار مگیر
شمارهٔ ۵۴۱: می کند دل در خم زلف تو زاری بیشتر
شمارهٔ ۵۴۲: ساقی به لبم بادهٔ پالیده فروبار
شمارهٔ ۵۴۳: از کمال خویش نالم نی ز جور روزگار
شمارهٔ ۵۴۴: داریم به کف زلفی، محشر به کمین اندر
شمارهٔ ۵۴۵: مزد تردستی فرهاد رسید آخر کار
شمارهٔ ۵۴۶: عشق آشنا شد شمع من، طبع هوا خواهش نگر
شمارهٔ ۵۴۷: سحر ز بستر نسرین سبک عنان برخیز
شمارهٔ ۵۴۸: صبح از اثر چغانه برخیز
شمارهٔ ۵۴۹: یا از سر روزگار برخیز
شمارهٔ ۵۵۰: حیرت زده را تاب رخ یار میاموز
شمارهٔ ۵۵۱: ای عشق، خون دیده مرا در ایاغ ریز
شمارهٔ ۵۵۲: با یار نیست دوری ما راکمی هنوز
شمارهٔ ۵۵۳: ز ترکتازی آن نازنین سوار هنوز
شمارهٔ ۵۵۴: به عجز من بنگر وز غرور یارمپرس
شمارهٔ ۵۵۵: جز خون به بزم ما می نابی ندید کس
شمارهٔ ۵۵۶: دلها ز جلوه خون شد و یاری ندید کس
شمارهٔ ۵۵۷: بی مطرب و می چشم تری را چه کند کس
شمارهٔ ۵۵۸: جلوهٔ ناز تو ای سرو روان ما را بس
شمارهٔ ۵۵۹: شب سودازدگان زلف پریشان تو بس
شمارهٔ ۵۶۰: ای طرّه برافشانده، خدا را ز گدا پرس
شمارهٔ ۵۶۱: تلخ از لبت، ای خسرو خوبان به گدا بس
شمارهٔ ۵۶۲: ای ساقی صبوح نجات از خمار بخش
شمارهٔ ۵۶۳: گر نشد جان و دلم از رخ زیبای تو خوش
شمارهٔ ۵۶۴: دارم ز ریزش مژه، جیب و کنار خوش
شمارهٔ ۵۶۵: برقع طرف نگردد، با آتشین عذارش
شمارهٔ ۵۶۶: پشتم چو تیغ خم شد، از بار جوهر خویش
شمارهٔ ۵۶۷: دارم ز داغ دل چمنی در کنار خویش
شمارهٔ ۵۶۸: باید از نالهء جانکاه عصا دارد پیش
شمارهٔ ۵۶۹: بی نشانی همه شان است به عنقا مفروش
شمارهٔ ۵۷۰: شادیم که شد جهان فراموش
شمارهٔ ۵۷۱: چو شمع، انجمن افروز کفر و ایمان باش
شمارهٔ ۵۷۲: آمد شبی به خوابم، آن ماه پرنیان پوش
شمارهٔ ۵۷۳: آیا همای تیر تو جوید نشان خویش
شمارهٔ ۵۷۴: کرده ام خاک در میکده را بستر خویش
شمارهٔ ۵۷۵: بستم کمر چو عنقا در بی نشانی خویش
شمارهٔ ۵۷۶: یک دم به مزد دیده شب زنده دار خویش
شمارهٔ ۵۷۷: فکندم دل به کوثر از زلال لعل نوشینش
شمارهٔ ۵۷۸: بود یارم غم دیرینهء خویش
شمارهٔ ۵۷۹: قیامت شد به پا از جلوه نوخیز شمشادش
شمارهٔ ۵۸۰: چو موج می جدا از باده نتوان کرد پیوستش
شمارهٔ ۵۸۱: هرگل که پر از لخت جگر نیست کنارش
شمارهٔ ۵۸۲: گر تیر جفایی رسد از دوست، نشان باش
شمارهٔ ۵۸۳: سالک، ز سراغ ره مقصود خمش باش
شمارهٔ ۵۸۴: از چشم خویش باشد، باغ و بهار درویش
شمارهٔ ۵۸۵: سپندآسا در آتشخانه می رقص
شمارهٔ ۵۸۶: هجران رسیده، کی برد از روزگار، فیض
شمارهٔ ۵۸۷: ای تاب سنبلت زده بر مشک ناب خط
شمارهٔ ۵۸۸: عشاق را ز سیر گل و ارغوان چه حظ
شمارهٔ ۵۸۹: نی می سرود با دل پرشور در سماع
شمارهٔ ۵۹۰: رخ برفروختی، زدی آتش به جان شمع
شمارهٔ ۵۹۱: ای نثار ره تیغ تو سرافشانی شمع
شمارهٔ ۵۹۲: کرده عشق شعله خو ب بشه درجانم چو شمع
شمارهٔ ۵۹۳: چون لاله شد از باغ رخت قسمت من داغ
شمارهٔ ۵۹۴: دایم به تلخ کامی یاران خورم دریغ
شمارهٔ ۵۹۵: زندگی در جمع سامان رفت، حیف
شمارهٔ ۵۹۶: ای سر و سرور مغان، خیز و بیار چنگ و دف
شمارهٔ ۵۹۷: همه فیض است می پرستی عشق
شمارهٔ ۵۹۸: ای نمک حسن تو، شور نمکدان عشق
شمارهٔ ۵۹۹: نگردد غرق طوفان کشتی بی لنگر عاشق
شمارهٔ ۶۰۰: زلف پریشان نهد، سلسله بر پای عشق
شمارهٔ ۶۰۱: یک مشت سفله مانده بجا از کرام خلق
شمارهٔ ۶۰۲: چون وصل در نگنجد، هجران کجاست لایق
شمارهٔ ۶۰۳: تا شد سر غم گرم به طوفان من از اشک
شمارهٔ ۶۰۴: جاری چو به یاد رخ جانان شودم اشک
شمارهٔ ۶۰۵: هندوستان غربت بادا به ما مبارک
شمارهٔ ۶۰۶: بر سر زدیم لالهٔ داغی به جای گل
شمارهٔ ۶۰۷: چو بر سر زند شاخ، مستانه گل
شمارهٔ ۶۰۸: رنگین سخنی چون کند از خامهٔ ما گل
شمارهٔ ۶۰۹: خطّ تو، لوح صفحه طراز کتاب گل
شمارهٔ ۶۱۰: جهان ساده پر کار است از نقش و نگار دل
شمارهٔ ۶۱۱: عشق اگر یار شود از اثر زاری دل
شمارهٔ ۶۱۲: زهی ز صبح بناگوشت آفتاب خجل
شمارهٔ ۶۱۳: ای از رخت مشاطه را، صد چشم حیران در بغل
شمارهٔ ۶۱۴: شدم ز توبهٔ بی صرفه در بهار خجل
شمارهٔ ۶۱۵: حاجت اگر بری، در دولتسراست دل
شمارهٔ ۶۱۶: هرگه به یادش از جگر افغان برآورم
شمارهٔ ۶۱۷: چون طوطی اگر نام به گفتار بر آرم
شمارهٔ ۶۱۸: با یاد نرگست، چو می ناب می زدم
شمارهٔ ۶۱۹: چون شاخ گل از باد سحر، بار فشاندم
شمارهٔ ۶۲۰: از دیده ی دل پرده ی پندارگرفتیم
شمارهٔ ۶۲۱: راه از همه سو بر خبر خویش گرفتیم
شمارهٔ ۶۲۲: غافل دمی از جذبهٔ صیّاد نگردیم
شمارهٔ ۶۲۳: عشاق تو را قافله سالار نگردیم
شمارهٔ ۶۲۴: به یک ایمای ابرو زندهٔ جاوید گردیدم
شمارهٔ ۶۲۵: دل تنگ از ستمت رشک گلستان کردم
شمارهٔ ۶۲۶: عشق تو ملک خسروی، داغ تو چتر شاهیم
شمارهٔ ۶۲۷: برخیز سوی عالم بالا برون رویم
شمارهٔ ۶۲۸: به وصل از خوی او نظاره دیدار نتوانم
شمارهٔ ۶۲۹: به صد جان غمزه ات مفت خریدار است می دانم
شمارهٔ ۶۳۰: سپاه فتنه با آن چشم جلاد است می دانم
شمارهٔ ۶۳۱: نگاهش با اسیران بر سر ناز است می دانم
شمارهٔ ۶۳۲: ز خود دور آن دلارا را نمی دانم نمی دانم
شمارهٔ ۶۳۳: غم دنیا ندارم، در پی عقبا نمی مانم
شمارهٔ ۶۳۴: ای دوست به هر منزل، همخانه تو را یابم
شمارهٔ ۶۳۵: موسی صفت به داغ ظهور تو سوختیم
شمارهٔ ۶۳۶: پیش از ظهور جلوهٔ جانانه سوختیم
شمارهٔ ۶۳۷: شیر و شکر ز تلخی ایّام می کشم
شمارهٔ ۶۳۸: بود تا چند در دل حسرت آن خوش بر و دوشم
شمارهٔ ۶۳۹: سر تا قدم از خون جگر، غیرت باغم
شمارهٔ ۶۴۰: ترسم که پریشان شود از ناله غبارم
شمارهٔ ۶۴۱: معنی کناره گیرد اگر از میان روم
شمارهٔ ۶۴۲: طعنه هرگز به دل آزاری خاری نزدم
شمارهٔ ۶۴۳: برق آهی ز جگر در شب تاری نزدیم
شمارهٔ ۶۴۴: به پای خم اگر یکبار طالع بار می دادم
شمارهٔ ۶۴۵: چون مهرهٔ ششدر، شده رفتار ز یادم
شمارهٔ ۶۴۶: خراباتی نژادم دلق شیادانهای دارم
شمارهٔ ۶۴۷: پریشان خاطرم از همنشینان عزلتی دارم
شمارهٔ ۶۴۸: نیم صورت پرست، اینجا تماشای دگر دارم
شمارهٔ ۶۴۹: گرچه در سینه صد آتشکده آتش دارم
شمارهٔ ۶۵۰: ز بس راز تو را پنهان ازین نامحرمان دارم
شمارهٔ ۶۵۱: از خاک آستانت تا دیده دور دارم
شمارهٔ ۶۵۲: خرابی برنتابد محنت آبادی که من دارم
شمارهٔ ۶۵۳: جز ذکر تو ساقی، دگر اوراد ندارم
شمارهٔ ۶۵۴: من صبر ز مژگان سیه تاب ندارم
شمارهٔ ۶۵۵: به ره سربسته مکتوبی از آن مهرآشنا دارم
شمارهٔ ۶۵۶: اگر من بیستون عشق را تعمیر می کردم
شمارهٔ ۶۵۷: کام اگر حاصل از آن لعل می آشام کنیم
شمارهٔ ۶۵۸: برخیز راه میکده ی عشق سرکنیم
شمارهٔ ۶۵۹: خوش آنکه خرقهٔ ناموس و ننگ پاره کنم
شمارهٔ ۶۶۰: برخیز که دامان سحرگاه بگیریم
شمارهٔ ۶۶۱: دل را به نهانخانهٔ دیدار فرستیم
شمارهٔ ۶۶۲: طرفی که من ز پهلوی دلدار بسته ام
شمارهٔ ۶۶۳: رفتیم و به آن قامت رعنا نرسیدیم
شمارهٔ ۶۶۴: چو صنعان مشق سودا می رسانم
شمارهٔ ۶۶۵: در هجر تو تا چند من زار بگریم
شمارهٔ ۶۶۶: به این بی طاقتی یارب به دنبالکه می گریم
شمارهٔ ۶۶۷: نخواهد از شکنج دام هرگز کرد آزادم
شمارهٔ ۶۶۸: کی راست به میزان وجود و عدم آیم
شمارهٔ ۶۶۹: دو جهان است درکنار خودم
شمارهٔ ۶۷۰: بیا که با همه تن چشم انتظار توایم
شمارهٔ ۶۷۱: ما دامن وصل یار داربم
شمارهٔ ۶۷۲: لعل تو مسیحا شد، بیمار چرا باشم
شمارهٔ ۶۷۳: شمع سان شام غمت، منّت فردا نکشیم
شمارهٔ ۶۷۴: ای غاشیهٔ شوق تو بر دوش نگاهم
شمارهٔ ۶۷۵: گلستان محبت را ز دیرین عندلیبانم
شمارهٔ ۶۷۶: ز هند تیره دل چون شمع روشنگر برون رفتم
شمارهٔ ۶۷۷: به یاد جلوهٔ شوخی، سبک ز جا رفتم
شمارهٔ ۶۷۸: در آب دیده یا در سینهٔ پرآذر اندازم
شمارهٔ ۶۷۹: صبح آینهٔ طلعت نیکوی تو دیدیم
شمارهٔ ۶۸۰: من آن غارتگر جان می پرستم
شمارهٔ ۶۸۱: ما چاک به دامن زدهٔ تهمت عشقیم
شمارهٔ ۶۸۲: از بس غبار حسرت دیدار داشتم
شمارهٔ ۶۸۳: چقدر حوصله باید که گداز آموزم
شمارهٔ ۶۸۴: ساقیا رخ بنما تا همه از کار شویم
شمارهٔ ۶۸۵: در زیر لب، آه از دل ناشاد برآرم
شمارهٔ ۶۸۶: عقل دور است از آن جهان که منم
شمارهٔ ۶۸۷: به امّیدی که لعل جرعه نوشی می زند خونم
شمارهٔ ۶۸۸: جزای دوستی از شعله رخساران غمی دارم
شمارهٔ ۶۸۹: هست چو شبنم از خودی، ننگ حجاب بر سرم
شمارهٔ ۶۹۰: در غمت ترک گفتگو کردم
شمارهٔ ۶۹۱: ما شکوه از آن زلف پریشان چه نویسیم
شمارهٔ ۶۹۲: به مستی مرده ام ساقی، مهل مخمور در خاکم
شمارهٔ ۶۹۳: ز آواز خوش آن غنچه لب، تا دور شد گوشم
شمارهٔ ۶۹۴: به دل سخت تو حرفی ز دل تنگ زدم
شمارهٔ ۶۹۵: آن نرگس میگسار دیدم
شمارهٔ ۶۹۶: اشک کبابم، از دل سوزان فروچکم
شمارهٔ ۶۹۷: دو روزی کز قضا بایست با این کاروان باشم
شمارهٔ ۶۹۸: عشق عالی مقام را نازم
شمارهٔ ۶۹۹: جهان را رونق از شادابی گفتار می آرم
شمارهٔ ۷۰۰: به دست آمد مرا تا زلف او، تدبیرها کردم
شمارهٔ ۷۰۱: می شود دل چو گل از عیش پریشان چه کنم
شمارهٔ ۷۰۲: چشم خودم چو اشک ز مژگان فروچکم
شمارهٔ ۷۰۳: ز مستی های صهبای ازل میخانهٔ خویشم
شمارهٔ ۷۰۴: چشم تو را ز جور، پشیمان نیافتم
شمارهٔ ۷۰۵: ز خوی سرکش او هر قدم پا مال می گردم
شمارهٔ ۷۰۶: من روشن روان غافل به زندان بدن رفتم
شمارهٔ ۷۰۷: می گریزم ز جهان بار چرا بردارم
شمارهٔ ۷۰۸: چه پروا توشهٔ واماندگی چون در کمر دارم
شمارهٔ ۷۰۹: ز بستر تا به کی پهلو پی تسکین بگردانم
شمارهٔ ۷۱۰: دل آگه سر راهش ز پاس راز گرداندم
شمارهٔ ۷۱۱: دست بر دل کی درین وحشت سرا می داشتم
شمارهٔ ۷۱۲: ز سامان سفر با خود دل رنجیده ای دارم
شمارهٔ ۷۱۳: ز حیلت سازی نفس صلاح اندیش می ترسم
شمارهٔ ۷۱۴: زاهد از پای خم باده چه سان برخیزم
شمارهٔ ۷۱۵: ز بس دارد غم آن گل عذار آشفته احوالم
شمارهٔ ۷۱۶: به خون خود چو گل آغشته دامن تا گریبانم
شمارهٔ ۷۱۷: زمین و آسمان بیهوده می پیمود آوازم
شمارهٔ ۷۱۸: نگاهی کن به حالم، دل به یغما دادهٔ عشقم
شمارهٔ ۷۱۹: عمارت برنمی تابم، ملامتخانه ی عشقم
شمارهٔ ۷۲۰: فال فرخنده بیایید به دیدار زنیم
شمارهٔ ۷۲۱: نشد فغان به اثر تا ره جنون نزدم
شمارهٔ ۷۲۲: خشت خرد به روزنه قال می زنیم
شمارهٔ ۷۲۳: ما خضر دل به چشمه پیکان فروختیم
شمارهٔ ۷۲۴: بر آن سرم که غم تازه در کنار کشم
شمارهٔ ۷۲۵: از شام هجر منّت دیدار می کشم
شمارهٔ ۷۲۶: چقدر ز کلک و نامه، خبر نهان فرستم
شمارهٔ ۷۲۷: محیط گوهری از اشک طوفان زای خود دارم
شمارهٔ ۷۲۸: شد فاش ز گلبرگ لبت راز نهانم
شمارهٔ ۷۲۹: از وضع زخود رفتگی یار خرابم
شمارهٔ ۷۳۰: در دهر حرامی زده شد سحر حلالم
شمارهٔ ۷۳۱: پر و بال تذروان محبت بسته دیوانم
شمارهٔ ۷۳۲: خرقه را در گرو ساغر لبریز کنیم
شمارهٔ ۷۳۳: ز چشمم آستین بردار تا سیل دمان ریزم
شمارهٔ ۷۳۴: حساب از سختی آرام فرسا برنمی دارم
شمارهٔ ۷۳۵: دل به آب خضر و عمر جاودان نسپرده ایم
شمارهٔ ۷۳۶: لب عرض شکوه خامش نه ز بیم غیر دارم
شمارهٔ ۷۳۷: نمی آید به راه شوخ طنازی که من دارم
شمارهٔ ۷۳۸: سحر اشکم خروشان بود و آهم شیون افکن هم
شمارهٔ ۷۳۹: تا دیده ام آن طرّهٔ طرّار، پریشان
شمارهٔ ۷۴۰: محبّت برتر آمد از چه و چون
شمارهٔ ۷۴۱: اگر خورشید را در زیر دامان می توان کردن
شمارهٔ ۷۴۲: چه خوش است با خیال تو نهفته رازکردن
شمارهٔ ۷۴۳: شمع را شعله، مسلسل ز دل آید بیرون
شمارهٔ ۷۴۴: کار دل خام شد از سوزش بسیار چنین
شمارهٔ ۷۴۵: ساقی مده خمارم در انتظار چندین
شمارهٔ ۷۴۶: کوتاه ماند دست تمنّا در آستین
شمارهٔ ۷۴۷: آیین عشق چیست؟ دلیرانه سوختن
شمارهٔ ۷۴۸: زهد ما با می گلفام چه خواهد بودن
شمارهٔ ۷۴۹: خودی بردار از پیش نظر حسن دلارا بین
شمارهٔ ۷۵۰: نیست دل را هوس دل شکنی بهتر ازین
شمارهٔ ۷۵۱: ز فیض آبرو سبز است، نخل مدعای من
شمارهٔ ۷۵۲: ز خط گلعذاران است سودایی دماغ من
شمارهٔ ۷۵۳: ای درد تو یار جانی من
شمارهٔ ۷۵۴: گلگونه ی بهار است خوناب دیده ی من
شمارهٔ ۷۵۵: دیدی چهاکرد، غم با دل من
شمارهٔ ۷۵۶: این لاله نیست بر سر مشت غبار من
شمارهٔ ۷۵۷: نمودی جلوه ای شیرین شمایل در خیال من
شمارهٔ ۷۵۸: بگشای زلف و طرهٔ سنبل به تابکن
شمارهٔ ۷۵۹: از اشک لاله رنگ گلی در کنار کن
شمارهٔ ۷۶۰: تا هوا ابر است ساقی، باده ای در شیشه کن
شمارهٔ ۷۶۱: بالین نهاده ام به سر کوی خویشتن
شمارهٔ ۷۶۲: چشمت از ناز نبستهست در راز به من
شمارهٔ ۷۶۳: نقاب از چهره بگشا، شور محشر را تماشا کن
شمارهٔ ۷۶۴: هان ای حریف میکده، می در ایاغ کن
شمارهٔ ۷۶۵: جانا میاموز، فارغ نشستن
شمارهٔ ۷۶۶: ز خون دیده باشد مایه دار، اشک غم آشامان
شمارهٔ ۷۶۷: چون شمع ما را هم زبان، گرم سخن خواهد شدن
شمارهٔ ۷۶۸: گر چنین پر رخنه از سوز جگر خواهد شدن
شمارهٔ ۷۶۹: ساقی دم صبوح است، خورشید جام گردان
شمارهٔ ۷۷۰: بی تو چسان به سر برد جان امیدوار من
شمارهٔ ۷۷۱: نگاه گرم آتشپاره ای برد اختیار من
شمارهٔ ۷۷۲: ز درویشی بقا دارد دل روشن ضمیر من
شمارهٔ ۷۷۳: پیری به راه حرص نتابد عنان من
شمارهٔ ۷۷۴: خارم که نیست گلشن صورت سرای من
شمارهٔ ۷۷۵: که خواهد رسانید پیغام من
شمارهٔ ۷۷۶: با این تنک سرمایگی، زحمت مکش زاری مکن
شمارهٔ ۷۷۷: ز رخ چون آتش موسی نمودی، سینه سینا کن
شمارهٔ ۷۷۸: روی کِه جلوه کرده که حیرانم این چنین
شمارهٔ ۷۷۹: نامه ات خواندم و می بایدم افشان کردن
شمارهٔ ۷۸۰: ای طلعت سیمین بران آیینهٔ رخسار تو
شمارهٔ ۷۸۱: دل در پریدن است چو شبنم ز روی تو
شمارهٔ ۷۸۲: ای آب خضر، سایهٔ سرو روان تو
شمارهٔ ۷۸۳: بنگر حه می کند مژه های دراز تو
شمارهٔ ۷۸۴: به طوطی نکته آموزد لب شیرین کلام تو
شمارهٔ ۷۸۵: هدف سینه ز من، ناوک مژگان از تو
شمارهٔ ۷۸۶: من نه حریف وعده ام طاقت انتظار کو
شمارهٔ ۷۸۷: کام دلی به عالم ناپایدار کو
شمارهٔ ۷۸۸: ساقی می عارفانه ات کو
شمارهٔ ۷۸۹: جان را سپند ساز و به آتش نثار شو
شمارهٔ ۷۹۰: دارد ستاره ریز، مرا آفتاب تو
شمارهٔ ۷۹۱: زند بر خرمن شادیّ و غم برق جمال تو
شمارهٔ ۷۹۲: هله من جان جهانم، تنه ناها یاهو
شمارهٔ ۷۹۳: کسی داند که هر بیتش به دیوان می زند پهلو
شمارهٔ ۷۹۴: در ملک جسم روشنی جان به نیم جو
شمارهٔ ۷۹۵: من در میان نبودم، دل بود و یار هر دو
شمارهٔ ۷۹۶: مطلوب در لباس طلبکار آمده
شمارهٔ ۷۹۷: تا رفته از نظر، ز تنم جان برآمده
شمارهٔ ۷۹۸: دل، سیه مست به سودای تو از جا رفته
شمارهٔ ۷۹۹: تیغت از فرق مبتلا رفته
شمارهٔ ۸۰۰: نسرین بری گلگون قبا، از جلوه جانم سوخته
شمارهٔ ۸۰۱: از ما نهان ز فرط ظهوری، چه فایده
شمارهٔ ۸۰۲: روضه خلد خدایا به نکوکاران ده
شمارهٔ ۸۰۳: عشق تو بانگ زد به زمین و زمان همه
شمارهٔ ۸۰۴: سوی محراب شدم با می ناب آلوده
شمارهٔ ۸۰۵: لعل لب او تا به لب جام رسیده
شمارهٔ ۸۰۶: گل را ورقم رونق بازار شکسته
شمارهٔ ۸۰۷: سحر آمد ندا ز میخانه
شمارهٔ ۸۰۸: صبوحی از چمن مستانه پیراهن قبا کرده
شمارهٔ ۸۰۹: خوش تلخ عتاب آمده ای حرف به جا چه
شمارهٔ ۸۱۰: دوشین چو شفق بودم، خون جگر آلوده
شمارهٔ ۸۱۱: مژگان نگر چو عربده جویان برآمده
شمارهٔ ۸۱۲: نمی بینم کسی از آشنارویان به جا مانده
شمارهٔ ۸۱۳: گر غمزه اش به یغما، دل را ز ما گرفته
شمارهٔ ۸۱۴: دل داغ تو را به جان گرفته
شمارهٔ ۸۱۵: در دیده نگاه تو که از جوش فتاده
شمارهٔ ۸۱۶: رسید از عرق آن شاخ گل گلاب زده
شمارهٔ ۸۱۷: رگ در تنم ز شورش سودا گسیخته
شمارهٔ ۸۱۸: به جلوه های رسا سرفراز می آیی
شمارهٔ ۸۱۹: سر چه باشد که تو در راه وفا نگذاری
شمارهٔ ۸۲۰: ای آنکه غم هجرکشیدن نتوانی
شمارهٔ ۸۲۱: گاهی به نگاهی دل ما شاد نکردی
شمارهٔ ۸۲۲: ای عهد شکن، با تو اگر کار نبودی
شمارهٔ ۸۲۳: سیمین بدنا! شمع شبستان که بودی
شمارهٔ ۸۲۴: به قید جسم ز جان جهان چه می دانی
شمارهٔ ۸۲۵: لوح دل را اگر از نقش دوبی ساده کنی
شمارهٔ ۸۲۶: در پرده خط، خال به صد ناز گرفتی
شمارهٔ ۸۲۷: تنگی از دل نرود تا تو میان نگشایی
شمارهٔ ۸۲۸: یک نفس نیست که خون در دل شیدا نکنی
شمارهٔ ۸۲۹: بر هر زمین که جلوه کنی آسمان کنی
شمارهٔ ۸۳۰: تو و زهد خشک زاهد، من و عشق و می پرستی
شمارهٔ ۸۳۱: کشیدی تیغ و ساغر، گشتی آتش، گفتیم چونی
شمارهٔ ۸۳۲: چو چشم آینه حیرانم از جمال کسی
شمارهٔ ۸۳۳: من رند خراباتم،سر مست و خراب اولی
شمارهٔ ۸۳۴: زان نور دیده، شد مژهٔ خون فشان تهی
شمارهٔ ۸۳۵: که گفتت گرد سر آن طرهٔ عنبرفشان بندی
شمارهٔ ۸۳۶: سرت گردم، نمی پرسی تو هم دیوانه ای داری
شمارهٔ ۸۳۷: خوش آنکه بزم حریفان کنون بیارایی
شمارهٔ ۸۳۸: ای روی تو را موج عرق آینه سازی
شمارهٔ ۸۳۹: افشاند نسیم سحری زلف نگاری
شمارهٔ ۸۴۰: ای سوختهٔ عشق چرا کم ز سپندی
شمارهٔ ۸۴۱: بر دیده کشم سرمه ز خاک کف پایی
شمارهٔ ۸۴۲: ای کعبهٔ جان از تو کلیسای فرنگی
شمارهٔ ۸۴۳: اگر از دیده ابنای زمان مستوری
شمارهٔ ۸۴۴: کمند جذبه اش نگذاشت مجنونی به صحرایی
شمارهٔ ۸۴۵: ز کاوش مژه ى شوخ آتشین خویی
شمارهٔ ۸۴۶: مرا دور از تو، گل در پیرهن خار است پنداری
شمارهٔ ۸۴۷: دل آشفته و دیده خونبار داری
شمارهٔ ۸۴۸: منت نکشد همّتم از دست دعایی
شمارهٔ ۸۴۹: نگذاشت نی به هوشم، از نالهٔ رسایی
شمارهٔ ۸۵۰: تو گر ابر نقاب از روی آتشناک برداری
شمارهٔ ۸۵۱: چرا ازشام زلف آن صبح تابان بر نمی آری
شمارهٔ ۸۵۲: به حسرت گفت با صیاد خون آغشته نخجیری
شمارهٔ ۸۵۳: خصم آسودگیم، ای غم جانان مددی
شمارهٔ ۸۵۴: ز دام طره، شکنهای دلربا بنمای
شمارهٔ ۸۵۵: تا شکن از دور روزگار نیابی
شمارهٔ ۸۵۶: بکش خون دلم تا مستی بی دردسر یابی
شمارهٔ ۸۵۷: خواست شاهد می پرستم، یللی
شمارهٔ ۸۵۸: دوشینه دلم داشت به یاد تو سرودی
شمارهٔ ۸۵۹: ز دل غافلی یار جانی نباشی
شمارهٔ ۸۶۰: ای خستهٔ بی قرار چونی
شمارهٔ ۸۶۱: به قید آب وگل ای جان ناتوان چونی
شمارهٔ ۸۶۲: حین طفت حول الحی اذ مررت بالجانی
شمارهٔ ۸۶۳: برده ست غمت، دست و دل ازکار، کجایی
شمارهٔ ۸۶۴: در قید غمم، خاطر آزاد کجایی
شمارهٔ ۸۶۵: خرابم از ادای شیوهٔ مستانهٔ چشمی
شمارهٔ ۸۶۶: طبیب من، حرا از خسته جان خود نمی پرسی
شمارهٔ ۸۶۷: به دستم داده دستی، برده در خونم فرو، دستی
شمارهٔ ۸۶۸: بود می خانه ها، در چشم شهلای تو ای ساقی
شمارهٔ ۸۶۹: ابرکفت بنازم، فیضی ببار ساقی
شمارهٔ ۸۷۰: ابر، تر دامن و سرد است هوا ای ساقی
شمارهٔ ۸۷۱: بساط سرو گل، افسرده شد در گلشن ای قمری
شمارهٔ ۸۷۲: خموشی گزین در دبستان معنی
شمارهٔ ۸۷۳: من صیدم و دام، زندگانی
شمارهٔ ۸۷۴: توکز رخ شمع طور و چشم جان، نور نظر باشی
شمارهٔ ۸۷۵: با یار گفتم از غم بسیار، اندکی
شمارهٔ ۸۷۶: دو خصم داده به هم دست و این فگار یکی
شمارهٔ ۸۷۷: حیران لقایی شدم امروزکه دانی
شمارهٔ ۸۷۸: ز عاشق شکوه ای جز مهر ورزیدن نمی دانی
شمارهٔ ۸۷۹: هجر در دامن دل ریخته خار عجبی
شمارهٔ ۸۸۰: چون خود اگر عشوه گری داشتی
شمارهٔ ۸۸۱: به ناکامی گذشت، ای شاخ گل، دور از تو ایامی
شمارهٔ ۸۸۲: کند گردآوری زلفش، دل شوریده بسیاری
شمارهٔ ۸۸۳: به افسونها، شنیدم بوالهوس را، شاد می کردی
شمارهٔ ۸۸۴: مست صهبای الستم یللی
شمارهٔ ۸۸۵: بدا ما قد بدا فی الحبّ من بیداءِ اشواقی
شمارهٔ ۸۸۶: نمی ماند به مصر از پیرهن، جز تهمت چاکی
شمارهٔ ۸۸۷: دلا، به جبهه، در دوست را نشان چه دهی
شمارهٔ ۸۸۸: در دیده و دل، از دل و از دیده جدایی
شمارهٔ ۸۸۹: فریاد که از عاشق مسکین که تو داری
شمارهٔ ۸۹۰: ای ناله، خوشا بخت رسایی که تو داری
شمارهٔ ۸۹۱: بردم به لحد زان رخ افروخته، داغی
شمارهٔ ۸۹۲: چو فرهاد ار به تیغ بیستون مردانه آویزی
شمارهٔ ۸۹۳: راه دل و دین را زدی ای طرفه صنم، های
شمارهٔ ۸۹۴: خاطر از دردسر بیهده آزاده کنی
شمارهٔ ۸۹۵: می گرفتیم به جانان، سر راهی، گاهی
شمارهٔ ۸۹۶: درد دل گفتمی، ار همنفسی داشتمی
شمارهٔ ۸۹۷: به صورت هر چه بینی، نقش برآب است در معنی
شمارهٔ ۸۹۸: گر سینه شود سینا، بی تاب و توانستی
شمارهٔ ۸۹۹: کند خون دل من، چشم تر را خانه آرایی
شمارهٔ ۹۰۰: به جلوه، جامهٔ صبر مرا قبا کردی
شمارهٔ ۹۰۱: نمی دانم تو بی پروا نگاه، از دل چه می خواهی
شمارهٔ ۹۰۲: ای دل، سپند آتش سودای کیستی
شمارهٔ ۹۰۳: ناله ام را در دلش تأثیر بودی کاشکی
شمارهٔ ۹۰۴: چه خوش بود که به دی، طرح نوبهار کشی
شمارهٔ ۹۰۵: خاصان تمام مستند، ساقی صلای عامی
شمارهٔ ۹۰۶: به دلهای دماغ آشفته، سنبل می کند کاری
شمارهٔ ۹۰۷: به جان سوزی، نی کلک سخن ساز مرا دیدی
شمارهٔ ۹۰۸: ای از شرار عشق تو هر سینه آتشخانه ای
شمارهٔ ۹۰۹: ز نقش خط که به رخسار ارغوان زده ای
شمارهٔ ۹۱۰: آگه ز بی وفایی اغیار گشته ای
شمارهٔ ۹۱۱: بنمای رخ چون دیده را گرم تماشاکرده ای
شمارهٔ ۹۱۲: ای شوق، در شکنجهٔ دل ها چگونه ای

حزین لاهیجی

آمارگیر وبلاگ