حزین لاهیجی
غزلیات
شمارهٔ ۹۵: ز مژگان ساختم گلگون، چنان روی بیابان را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ز مژگان ساختم گلگون، چنان روی بیابان را که داغ لاله کردم، مردم چشم غزالان را نه آنم کز جفای عشق، آسان دست بردارم به دامان قیامت می برم، چاک گریبان را سواد دیدهٔ من، صورت نقش نگین دارد ز بس افشرده ام بر چشم خون آلود، مژگان را عبیر آلوده بویی، مغز گل را عطسه زن ، دارد مگر دست صبا زد شانه، آن زلف پریشان را نگاهت نارسا می افتد از دل های مشتاقان به کوتاهی مبادا شهره سازی، مَدِّ احسان را سراسر صرف شبهای جدایی می شود عمرم برای سوختن چون شمع، دارم رشتهٔ جان را گذشت آن هم که دل را از شهادت شاد می کردم کشید از سینه ام بی رحمی صیّاد پیکان را خدنگ ناز بی پروا، نگاه عجز نامحرم که دیگر بر سر رحم آورد، آن نامسلمان را؟ حزین ، سر سبز دارد دانه ام را پرتو لطفش نگهدارد خدا از چشم بد، آن برق جولان را حزین لاهیجی