جلال عضد یزدی
غزلیات
شمارهٔ ۱۷۴: در میان موج بحری بیکران افتاده ام
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در میان موج بحری بیکران افتاده ام موج بحر بیکران را در میان افتاده ام منزلم بالای نُه چرخ است و من بر سطح خاک زان همی نالم که از نُه نردبان افتاده ام با همه رنج و بلایی در میان بنشسته ام وز همه کام و مرادی بر کران افتاده ام طایر قدسم ولی با خاکیان بنشسته ام گوهری پاکم ولی در خاکدان افتاده ام چون زمین سفلی نِیَم اصلم ز خاک سفله نیست گوهری علوی منم کز آسمان افتاده ام از ضعیفی در نمی یابم وجود خویش را بلکه از هستی خویش اندر گمان افتاده ام هر که را جانی ست با جانانی اندر خلوتی ست این مذلّت بین که من برآستان افتاده ام از مذلّت روز و شب با خاک راهم هم رکیب گرچه با گردون به همّت هم عنان افتاده ام خلق گویندم که در هجران چه می نالی جلال! بلبلی مستم که دور از گلستان افتاده ام جلال عضد یزدی