نفس و عقل چون زجاجه و مشکوة

دل چو مصباح ونور او ز صفات

خانه​ای کاندر اوست این قندیل

تن انسان بود بدین تأویل

چشم و گوش و مشام و ذوق و مسام

روزن است و دریچه​های به جام

ماورای دریچه و روزن

کیست بنشسته بازگو با من

دست تو آستین دستی دان

زیر هر موی از آن نشستی دان

لیک از آنجا حلول فهم مکن

تا نیفتی به شبهه​های کهن

دافع شک و شبهۀ منکر

نص «بی یسمع» است و «بی یبصر»