جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۰۳۵: تا مرا شد با تو ای گل پیرهن دلبستگی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا مرا شد با تو ای گل پیرهن دلبستگی هست همچون غنچه ام با خویشتن دلبستگی سر نزد یک غنچه هم از نونهال من هنوز برنتابد سرو آن نازک بدن دلبستگی هر زمینی کاید از وی بوی جانان خلد ماست نیست همچون غنچه ما را با چمن دلبستگی من چرا واله نباشم پیش تنگ شیرین او که خود چون غنچه دارد با دهن دلبستگی غنچهٔ گل نافه را ماند به یاد زلف او کرده است از بسکه با مشک ختن دلبستگی چشم او مستغنی از زلف است در دل بردنم عاشقان را نیست محتاج رسن دلبستگی نکته ای جویا ز لعل او در گوشم نشد غنچهٔ او راست گویا با سخن دلبستگی جویا تبریزی