جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۹۵۷: چون نهد عارف به پر از خلوت دل پا برون؟
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون نهد عارف به پر از خلوت دل پا برون؟ کی به جریان می رود از خویشتن دریا برون؟ جاده را از نرمی رفتار سازد جوی آب ماه من آید چو از خلوت به استغنا بردن بسکه از آمیزش مجنون ما بالد به خویش هر طرف فرسنگها از خود رود صحرا برون طاقت دل، پنجهٔ رستم نبردی برده است با هجوم درد می آید تن تنها برون لطف حق جویا ز قید عالم آبم رهاند آخر از دریا درست آمد سبوی ما برون جویا تبریزی