جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۵۲۹: ماه من از بام قصر امروز چون سر برکشید
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ماه من از بام قصر امروز چون سر برکشید آفتاب از صبحدم سر در ته چادر کشید می رود بیرون ز آغوشش تن از جوش صفا همچو ماه چارده تا خویش را در برکشید پرنیان رنگ آن رخسار از بس نازک است چشمم از تار نگه این صفحه را مسطر کشید در ترازوی تمیز ما بود ناقص عیار خاک کوی یار را هر کس که با گوهر کشید ماه نو بی منت خورشید شد بدر تمام تا به طاق ابروی مردانه ات ساغر کشید از ضعیفی در نمی آید به هر اندیشه ای هر مصور کی تواند صورت لاغر کشید همچو خورشید برین تاج سر افلاک شد هر که او جویا به استغنا سر از افسر کشید جویا تبریزی