جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۵۰۹: من که در سیر گلم بیخودی مل باشد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
من که در سیر گلم بیخودی مل باشد می و پیمانه ام از بوی گل و گل باشد خودنما گشته سر زلف تو از هر سر موی لازم طول امل عرض تجمل باشد با دل سوخته ام گرمی سرشار مکن که علاجش به تباشیر تغافل باشد دور از آن زلف دلم بسکه پریشان حالست آه آشفته من سایهٔ سنبل باشد هر که در بحر تمنای تو افتد چون موج دست و پا بازند اگر کوه تحمل باشد می کشد آخر کارش به پریشانحالی غنچه سان دل ز چه در بند تمول باشد کی به طوفان حوادث روم از جا جویا لنگر زورق دل بار تحمل باشد جویا تبریزی