جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۳۹۷: نوبهار است و شد از بسکه فراوان گل سرخ
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نوبهار است و شد از بسکه فراوان گل سرخ کوه و صحرا برد امروز به دامان گل سرخ باغ را موج صفا از سر دیوار گذشت کرده تا در چمن نامیه طوفان گل سرخ نکهت طرهٔ مشکین تو دارد زانرو به کف باد صبا داده گریبان گل سرخ ساغر و خنده زنان روی برافروخته باز آمدی نام خدا چون به گلستان گل سرخ باد شادی و غم عاشق و معشوق مدام تا بود ناله کنان بلبل و خندان گل سرخ قرمزی شاه نجف زینب این نه چمن است هست در گلشن امکان شه مردان گل سرخ سایهٔ مرحمتش تاج سر جویا باد تا به گلزار بود خرم و خندان گل سرخ جویا تبریزی