جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۳۹۰: ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ابروست که بر چهرهٔ دلدار بلند است یا مطلع برجستهٔ بسیار بلند است در ظرف خیال تو محال است درآید پست است ترا دانش و اسرار بلند است بگرفت دل از تربیت جسم که خانه آید به نظر تنگ چو دیوار بلند است هرگز چو چیده گلی از فیض بهاران زان روی زبان گلهٔ خار بلند است گوته بود از ساغر می دست امیدم یا مصطبهٔ خانهٔ خمار بلند است خود را به مکان در و دیوار نسنجی هشدار که این مرتبه بسیار بلند است پهلو زده بر مقطع او مطلع خورشید جویای ترا پایهٔ افکار بلند است جویا تبریزی