جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۳۴۹: هر کجا می نیست گر گلشن بود غمخانه است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هر کجا می نیست گر گلشن بود غمخانه است سرو و گل کی جانشین شیشه و پیمانه است با زبان حال در رفتن ز خود گوید حباب همدمان در بزم یکرنگی نفس بیگانه است عاقل است آنکه که بر نادانی خود قائل است هر که دانا می شمارد خویش را دیوانه است در گلستانی که ریزد سرو من رنگ خرام نکهت گل گرد راه جلوهٔ مستانه است در ریاض دهر ناکامی گل دون فطرتی است کامیابی در رکاب همت مردانه است هر که دولتمندتر حرصش به دنیا بیشتر پای تا سر گوهر شهوار آب و دانه است در هوای شمع، آن رخسار از بس می تپد مردمک در دیده ام جویا دل پروانه است جویا تبریزی