جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۳۳۹: آنکه از داغ فراقت جگرش سوخته است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آنکه از داغ فراقت جگرش سوخته است یار اغیار شدن بیشترش سوخته است اولین گام بود راه به مقصد چون برق هر که از گرم روی بال و پرش سوخته است دوری از مال جهان جوی که آسوده شوی جگر لاله ز پهلوی زرش سوخته است شعلهٔ آه زلب تا مژه ام را دریافت عالم هجر نگر خشک و ترش سوخته است خویش را شمع صفت می دهد از آه به باد هر که از آتش عشقت جگرش سوخته است تیر آهم ندهد داد فلک را جویا مگر از آتش دل بال و پرش سوخته است جویا تبریزی