جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۴۳: رشک آیدم به عشق خداداد عندلیب
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رشک آیدم به عشق خداداد عندلیب در ناله نیست هیچ کس استاد عندلیب اشکم گلاب گشته ز مژگان فرو چکد هر گه به گوش دل شنوم داد عندلیب گلریزوار از نفسم شعله می جهد آتش فروز دل شده فریاد عندلیب جویا به غیر یار به پیش کسی منال جز گوش گل که می شنود داد عندلیب؟ مجلس گل گشته رنگین از نوای عندلیب می فزاید جوش گلشن را صدای عندلیب برگ گل لخت دل و آب و هوا اشکست و آه بی تکلف تحفه ها دارم برای عندلیب ما و او را عشق در یک آشیان پرورده است هیچ کس چون من نباشد آشنای عندلیب نالهٔ من بر سر کوی تو رنگین تر بود در چمن فریادها دارد نوای عندلیب گر فشاند دامن حسنش غباری بر چمن بشکند رنگ از رخ معشوقهای عندلیب پرمکدر گشته ای، جویا به گلشن رو دمی!‏ زنگ از دل می زداید ناله های عندلیب جویا تبریزی