جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۳۰: نمی دانم چرا با من به حکم بدگمانی ها
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
نمی دانم چرا با من به حکم بدگمانی ها چو بادامی همه تن پشت چشم از سرگرانی ها به قدر طاقت عاشق بود بی رحمی خوبان کشم شمشیر جورش را به سنگ از سخت جانی ها بهاران را از آنرو دوست می دارم که این موسم شباهت گونه ای دارد به ایام جوانی ها فراگیرم هزاران نکته از طرز نگاه او کسی چون من نمی فهمد زبان بی زبانی ها ازو در رقص پاکوبی، ز من سر در رهش دادن ازو افشاندن دستی و از من جانفشانی ها چنان کز زور ضعف از چهره رنگ عاشقان خیزد بود سوی تو پروازم به بال ناتوانی ها هلاک آن خم ابرو که در هر جنبشی جویا شکار خود کند دل را به زور شخ کمانی ها جویا تبریزی