جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۵: می کنم در سینه پنهان آه درد آلود را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
می کنم در سینه پنهان آه درد آلود را آتش ما در گره چون لاله دارد دود را رونداده حسن شوخش خط مشک اندود را با وجود آنکه لازم دارد آتش دود را برگ برگ غنچه با صد ترزبانی گفته است واشدن باشد ز پی دلهای خون آلود را می توان در عاشقی دیدن عیار مرد کار سوختن عیب و هنر ظاهر نماید عود را اختیاری نیست گل را در زر افشاندن به خاک کی پریشانی تواند گشت مانع جود را تشنهٔ جام می ام ساقی مگر لطفت کند سایه افکن بر سرم آن اختر مسعود را یا علی گو تا ز فیض نام او یابد ز غیب این غزل جویا خطاب عاقبت محمود را جویا تبریزی