جویا تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۱۷: ساخت هر کس از توکل تکیه گاه خویش را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ساخت هر کس از توکل تکیه گاه خویش را از خس و خار خطر پرداخت راه خویش را همچو داغ لاله ام در دل گره گردیده است بسکه می دارم نهان در سینه آه خویش را در قطار بی گناهانت شمردن می توان گر توانی در شمار آری گناه خویش را بود در گهواره ام دل مرغ دست آموز عشق در کنار برق پروردم گیاه خویش را گرنه لطفت هر سحر از خاک برمیگیردش مهر چون بر چرخ اندازد کلاه خویش را فیض بینش یافت جویا دیدهٔ داغ دلم بسکه دزدیدم ز شرم او نگاه خویش را جویا تبریزی