مشتاق اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۳۱۷: امیدگاها امیدوارم که از جفایت روا نداری
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
امیدگاها امیدوارم که از جفایت روا نداری جفاکشانرا شود مبدل بناامیدی امیدواری ز تیغ جورش ز کار کارم گذشت و رحمی نکرد یارم چگونه زین پس زیم که دارم هزار زخم و تمام کاری کسیست از جور باستانت ز حالم آگه بر آستانت که دیده باشد هزار خفت کشیده باشد هزار خاری رخ تو باشد ز دیده پنهان ز داغ دوری ز درد هجران نه در برم دل نه در تنم جان قرار گیرد ز بی قراری گذشت عمری که نیست ما را رهی بکویت گهی خدا را زیار دیرین بپرس ما را ز راه رسم وفا و یاری ز عشق دارم بدل هزاران غم و درین غم چه چاره یاران که غمگساری ز غمگساران نجوید دل ز غمگساری ز بهر جورش چو من هلاکم ز شوق تیغش دلیست چاکم ازو چه نالم اگر بخاکم کشد بخاری کشد بزاری جفایت از پی وفا ندارد چرا ز حسرت بخون نغلطم که میزنی تو ز جور زخم و ز لطف مرهم نمی گذاری بر آستانت ز درد مردم چو شمع کشته ز غم فسردم چه باک از اینم که جان سپردم بخاک کویت گرم سپاری چگونه مشتاق از آن جفاجو گهی ننالم گهی نگریم که هست کارش بغیر رحم و بدردندان ستم شعاری مشتاق اصفهانی