مشتاق اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۲۰۲: گرفتم آمد آن سرو قباپوش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گرفتم آمد آن سرو قباپوش کیم از سرکشی آید در آغوش بعمری یاد کن یک ره کسی را که از یادش نه ای هرگز فراموش فریب زاهدان را کوچه ای هست که در هر گام او چاهی است خس پوش کجا خصمی بخصم آئین مردیست اگر دشمن خورد خونت بگو نوش خروشم از می وصلت عجب نیست کز آب آید سفال تشنه در جوش فغان فرماست شوق و غیرت عشق گذارد بر لب انگشتم که خواموش بجانم از شب هجران خوش آندم که طالع گردد آن صبح بناگوش شدم نالان بر پیر خرابات برای شکوه از دور فلک دوش بسان گوهر از گنجینه راز کشید این نکته ام آهسته در گوش که نتوان دم زدن ساقی حکیمست دهد گر زهر اگر تریاق می نوش تلاش روزی ننهاده مشتاق مکن ورنه بر و بیهوده میکوش مشتاق اصفهانی