مشتاق اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۱۳۳: مرا بخت سبز از فلک دوش بود
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مرا بخت سبز از فلک دوش بود که آن سرو نازم در آغوش بود ز غمخواری وصل او در دلم غم هر دو عالم فراموش بود نگاهش بمن در سوال و جواب سراپا زبان جمله تن گوش بود چگویم پس از هجر از وصل وی که آن جمله نیش این همه نوش بود لبش داشت صد رنگ با من سخن نه چون غنچه از ناز خاموش بود ز صهبای وصلش دلم تا سحر برنگ خم باده در جوش بود ز سیل سرشکم چو شبهای هجر گهی تا کمرگاه و تا دوش بود چه فیض امشب از وصل مشتاق دید کز این باده تا صبح بیهوش بود مشتاق اصفهانی