قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۴۱۵: در کوه و دشت، پهن شود تا نشان من
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در کوه و دشت، پهن شود تا نشان من ای لاله کاش داغ تو بودی ازان من از بس که حرف تیغ بتان شد زبانزدم شد ریشه ریشه چون قلم مو، زبان من گر پهلویم چو شمع نمی داشت، چربیی کی سوختی به علت، مغز استخوان من؟ در غیرتم که سایه چرا با تو همره است دنبال کس مباد دل بدگمان من چشم حسود، بر دل چاکم خورد هنوز رشکی که بر قفس نخورد آشیان من بالیده ام ز شوق، که مویی نمی زند موی میان او ز تن ناتوان من هر ناله کز برای تو باشد توان شناخت یا رب مباد گوش کسی بر فغان من سررشته محبت اگر آیدم به دست سوزد چو شمع بر سر آن رشته، جان من قدسی مشهدی