قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۳۳۰: بر نیامد یک نوای غمفزا از خانهام
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بر نیامد یک نوای غم فزا از خانه ام دوش خالی بود جای جغد در ویرانه ام گو مکش دست نوازش بر سر من آسمان من که یک مویم چه آرایش فزاید شانه ام گر نمی بارد ز گردون تیره بختی بر سرم گردد از روزن چرا تاریکتر، کاشانه ام؟ الفت آتش پرستان جذبه ای دارد، که عشق ریزد از خاکستر پروانه طرح خانه ام تاب هجران شرابم نیست تا وقت صبوح پیشتر از صبح می خندد، چو گل، پیمانه ام کار من پیچیده و افتاده بر وی عقده ها گو مکش صیاد زحمت بهر آب و دانه ام کس نبندد آشیان بر شاخ بی برگی چو من کز فریب جلوه گل، از قفس بیگانه ام از دورنگی های اهل بزم، ترسم لاله وار با حریفان لاف یکرنگی زند پیمانه ام چون نمی سوزد درین محفل بجز من دیگری می رسد قدسی که گویم قبله پروانه ام قدسی مشهدی