قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۳۲۷: چو سایه در ره عشق از قفای خویشتنم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو سایه در ره عشق از قفای خویشتنم بس است خضر ره آواز پای خویشتنم نمی روم ز چمن هیچ فصل، آن مرغم که گل بریزد و من بر وفای خویشتنم ز کعبه منفعلم، زانکه در حرم نگذاشت غم بتان نفسی با خدای خویشتنم چه حیله کرد ندانم دلیل راه وصال که ره تمام شد و من به جای خویشتنم مرا چو کام دهی، مدعایم از خود پرس ز من مپرس، که خصم رضای خویشتنم ندانم از چه سرشتند پیکرم قدسی که همچو جوهر جان، خود بهای خویشتنم قدسی مشهدی