قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۲۹۵: تو و گشت چمن ای گل، من و کاشانه خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تو و گشت چمن ای گل، من و کاشانه خویش خاطرم ساخته چون جغد به ویرانه خویش گر قرارت نبود پهلوی من جرم تو نیست شعله بی طاقتی آموخت ز پروانه خویش شکر آن طره چه گوییم، که هرگز ننهاد منت سلسله بر گردن دیوانه خویش قدمی رنجه کن ای دوست، که چون مردم چشم کردم آراسته از لخت جگر، خانه خویش آنکه بر زلف خود از ناز تغافل دارد موبه مو یافته حال دلم از شانه خویش غرق خون چون ورق لاله بود اوراقش هر کتابی که کنم خطبه اش افسانه خویش ناله خشک لبان را اثری هست، ازان قدسی انگشت زند بر لب پیمانه خویش قدسی مشهدی