قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۶۱: طبعم ز باده چون گل سیراب روشن است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
طبعم ز باده چون گل سیراب روشن است آیینه من است که از آب روشن است رفتی ز دیده لیک نرفتی ز دل برون من تیره روز و خانه ز مهتاب روشن است با آنکه در چراغ دو عالم نمانده نور آتش هنوز در دل احباب روشن است جز کشتن آرزو نبود گوسفند را مضمون این ز خنجر قصاب روشن است در عشق، نفی عقل همین ما نکرده ایم چندین هزار نکته در این باب روشن است می ده که چون صراحی و ساغر در انجمن چشم و دلم به نور می ناب روشن است نگذاشتند بر در بت خانه که امشبم فانوس دل به گوشه محراب روشن است تا صبحدم به راه خیال بتان مرا شب چون چراغ دیده بی خواب روشن است حرف دروغ صبر ز قدسی مکن قبول کآثار صبرش از دل بی تاب روشن است قدسی مشهدی