قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۴۷: چو شخص سایه ندیده کسی هلاک مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو شخص سایه ندیده کسی هلاک مرا سرشته اند به آب حیات، خاک مرا مرا ز عشق غرض آه دردآلودست مباش گو اثری آه دردناک مرا جواب دعوی دشمن بس این که دامن دوست گواه پاکی خود کرد عشق پاک مرا زیادکردن تبر تو می سپارم جان چه جای زحمت پیکان بود هلاک مرا؟ منم به بزم سخن آن شراب روحانی که خضر آب بقا داده است تاک مرا چو لاله پیرهنم بخیه برنمی دارد رفوپذیر مدانید جیب چاک مرا نگویم این که مرا برنیاورند افلاک برآورند، ولی بعد مرگ، خاک مرا قدسی مشهدی