قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۲۱: داده عشقم باده نابی که میسوزد مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
داده عشقم باده نابی که می سوزد مرا خورده ام از جام خضر آبی که می سوزد مرا شب فغانم رفته بود از یاد مطرب صبح دم زد به تار چنگ مضرابی که می سوزد مرا تازه عاشق گشته ام چشمم ز خون دل پر است باز در جو کرده ام آبی که می سوزد مرا قبله بتخانه را گویند ابروی بت است در نماز این است محرابی که می سوزد مرا شد مقیم گوشه ویرانه ای بر یاد دوست یافت قدسی گنج نایابی که می سوزد مرا قدسی مشهدی