قدسی مشهدی
غزل ها
شمارهٔ ۱۳: کو سرانجامی که شب روشن کنم کاشانه را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کو سرانجامی که شب روشن کنم کاشانه را آورم شمع و بدست آرم دل پروانه را بی لبت در پای گلبن بس که خالی مانده است می کند بلبل خیال آشیان پیمانه را کلبه ما بی سرانجامان چراغی گو مدار ما نرنجانیم از خود خاطر پروانه را گر ز چشمم بوی خون آید گناه دیده نیست بر سر لخت جگر باشد بنا این خانه را خامه تکلیف از بیگانه برنگرفته عشق شانه محراب است در زلفت دل دیوانه را درد دل قدسی مگو با مردمان چشم خویش محرم این راز نتوان کرد هر بیگانه را قدسی مشهدی