فیض کاشانی
غزل ها
غزل شماره ۷۷۰: شدم آتش از غم او که مگر دمی کنم جا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شدم آتش از غم او که مگر دمی کنم جا چو درون سنگ آتش بدل چو سنگ او من پری خیالش آید ز سرم خرد رباید بچه سان رهم ندانم ز خیال شنگ او من نچنان نهنگ عشقش بدمم فرو کشیده که خلاصیی توانم ز دم نهنگ او من تن من چه خاک گردد همه گلستان برویم که شوم ببوی او من که شوم برنگ او من اگراو زند به تیرم و گر او زند بسنگم نرم ز پیش تیرش نجهنم ز سنگ او من بجفاش صلح کردم ببلاش دل نهارم نکشم ز کوی او پا نرهم ز چنگ او من همه اوست خیر و خوبی همه من نیاز و زاری همه عز و فخر من او همه ننگ و عار او من دل و دین عمر دادم بهواش فیض و رفتم نگرفته هیچ کامی ز دهان تنگ او من فیض کاشانی