فیض کاشانی
غزل ها
غزل شماره ۷۰۰: حسنش دریا و من سبویم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
حسنش دریا و من سبویم عشقش چوکان و من چه گویم من قالبم او مرا چو جانست او آب روان و من چه جویم او چون نائی و من چه نایم نالان و حزین و زار اویم او از لب من سخن سراید این نیست که ترجمان اویم ای خواجه مرا حقیر مشمار پروردهٔ دست لطف اویم از نیک به جز نکو نیاید چون او نیکوست من نکویم چون پشت من اوست در همه حال با او پیوسته روبرویم گاه از شادی غزل سرایم گاهم از غم چو فیض مویم آنرا که بود بکوی او خاک افتاده به چه خاک کویم فیض کاشانی