فیض کاشانی
غزل ها
غزل شماره ۶۹۵: ای دل بیا که بر در میخانه جا کنیم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ای دل بیا که بر در میخانه جا کنیم وان مستی که فوت شد از ما قضا کنیم تا کی ز زهد خشک گرانان صومعه خود را سبک کنیم و دل از قصه وا کنیم چندی میان اهل صفا صاف می کشیم خود را بطور صاف کشان آشنا کنیم گر صاف می بما ندهند اهل میکده ما درد خود بدُردی ساغر دوا کنیم ساقی بیار می که بدل غصه شد گره شاید بمی ز دل گره غصه وا کنیم بیخود شویم یکنفس از جام وصل دوست تا دردهای خویش یکایک دوا کنیم درهم دریم پردهٔ ناموس و ننگ را زین طاعت ریائی خود را رها کنیم ناموس و ننگ را بمی ارغوان دهیم در دست عشق توبه ز زهد ریا کنیم فیض از شراب عشق اگر جرعهٔ گشیم در راه دوست هم دل و هم جان فدا کنیم فیض کاشانی