سعدی شیرازی
غزل های سعدی
غزل ۶۰۳: اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
اگر تو میل محبت کنی و گر نکنی من از تو روی نپیچم که مستحب منی چو سرو در چمنی راست در تصور من چه جای سرو که مانند روح در بدنی به صید عالمیانت کمند حاجت نیست همین بس است که برقع ز روی برفکنی بیاض ساعد سیمین مپوش در صف جنگ که بی تکلف شمشیر لشکری بزنی مبارزان جهان قلب دشمنان شکنند تو را چه شد که همه قلب دوستان شکنی عجب در آن نه که آفاق در تو حیرانند تو هم در آینه حیران حسن خویشتنی تو را که در نظر آمد جمال طلعت خویش حقیقت است که دیگر نظر به ما نکنی کسی در آینه شخصی بدین صفت بیند کند هر آینه جور و جفا و کبر و منی در آن دهن که تو داری سخن نمی گنجد من آدمی نشنیدم بدین شکردهنی شنیده ای که مقالات سعدی از شیراز همی برند به عالم چو نافه ختنی مگر که نام خوشت بر دهان من بگذشت برفت نام من اندر جهان به خوش سخنی سعدی شیرازی