سعدی شیرازی
غزل های سعدی
غزل ۴۷۷: چه روی و موی و بناگوش و خط و خالست این
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چه روی و موی و بناگوش و خط و خال است این چه قد و قامت و رفتار و اعتدال است این کسی که در همه عمر این صفت مطالعه کرد به دیگری نگرد یا به خود محال است این کمال حسن وجودت ز هر که پرسیدم جواب داد که در غایت کمال است این نماز شام به بام ار کسی نگاه کند دو ابروان تو گوید مگر هلالست این لبت به خون عزیزان که می خوری لعل است تو خود بگوی که خون می خوری حلال است این چنان به یاد تو شادم که فرق می نکنم ز دوستی که فراق است یا وصال است این شبی خیال تو گفتم ببینم اندر خواب ولی ز فکر تو خواب آیدم خیال است این درازنای شب از چشم دردمندان پرس عزیز من که شبی یا هزار سال است این قلم به یاد تو در می چکاند از دستم مداد نیست کز او می رود زلال است این کسان به حال پریشان سعدی از غم عشق زنخ زنند و ندانند تا چه حال است این سعدی شیرازی