سعدی شیرازی
غزل های سعدی
غزل ۴۴۵: در وصف نیاید که چه شیرین دهنست آن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
در وصف نیاید که چه شیرین دهن است آن این است که دور از لب و دندان من است آن عارض نتوان گفت که دور قمر است این بالا نتوان خواند که سرو چمن است آن در سرو رسیده ست ولیکن به حقیقت از سرو گذشته ست که سیمین بدن است آن هرگز نبود جسم بدین حسن و لطافت گویی همه روح است که در پیرهن است آن خال است بر آن صفحه سیمین بناگوش یا نقطه ای از غالیه بر یاسمن است آن فی الجمله قیامت تویی امروز در آفاق در چشم تو پیداست که باب فتن است آن گفتم که دل از چنبر زلفت برهانم ترسم نرهانم که شکن بر شکن است آن هر کس که به جان آرزوی وصل تو دارد دشوار برآید که محقر ثمن است آن مردی که ز شمشیر جفا روی بتابد در کوی وفا مرد مخوانش که زن است آن گر خسته دلی نعره زند بر سر کویی عیبش نتوان گفت که بی خویشتن است آن نزدیک من آن است که هر جرم و خطایی کز صاحب وجه حسن آید حسن است آن سعدی سر سودای تو دارد نه سر خویش هر جامه که عیار بپوشد کفن است آن سعدی شیرازی