سعدی شیرازی
غزل های سعدی
غزل ۳۹۵: گر من ز محبتت بمیرم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر من ز محبتت بمیرم دامن به قیامتت بگیرم از دنیی و آخرت گزیر است وز صحبت دوست ناگزیرم ای مرهم ریش دردمندان درمان دگر نمی پذیرم آن کس که به جز تو کس ندارد در هر دو جهان من آن فقیرم ای محتسب از جوان چه خواهی من توبه نمی کنم که پیرم یک روز کمان ابروانش می بوسم و گو بزن به تیرم ای باد بهار عنبرین بوی در پای لطافت تو میرم چون می گذری به خاک شیراز گو من به فلان زمین اسیرم در خواب نمی روم که بی دوست پهلو نه خوش است بر حریرم ای مونس روزگار سعدی رفتی و نرفتی از ضمیرم سعدی شیرازی