سعدی شیرازی
غزل های سعدی
غزل ۳۳۵: یکی را دست حسرت بر بناگوش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
یکی را دست حسرت بر بناگوش یکی با آن که می خواهد در آغوش نداند دوش بر دوش حریفان که تنها مانده چون خفت از غمش دوش نکوگویان نصیحت می کنندم ز من فریاد می آید که خاموش ز بانگ رود و آوای سرودم دگر جای نصیحت نیست در گوش مرا گویند چشم از وی بپوشان ورا گو برقعی بر خویشتن پوش نشانی زان پری تا در خیال است نیاید هرگز این دیوانه با هوش نمی شاید گرفتن چشمه چشم که دریای درون می آورد جوش بیا تا هر چه هست از دست محبوب بیاشامیم اگر زهر است اگر نوش مرا در خاک راه دوست بگذار برو گو دشمن اندر خون من کوش نه یاری سست پیمان است سعدی که در سختی کند یاری فراموش سعدی شیرازی