سعدی شیرازی
غزل های سعدی
غزل ۳۲۷: چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چون برآمد ماه روی از مطلع پیراهنش چشم بد را گفتم الحمدی بدم پیرامنش تا چه خواهد کرد با من دور گیتی زین دو کار دست او در گردنم یا خون من در گردنش هر که معلومش نمی گردد که زاهد را که کشت گو سرانگشتان شاهد بین و رنگ ناخنش گر چمن گوید مرا همرنگ رویش لاله ایست از قفا باید برون کردن زبان سوسنش ماه و پروینش نیارم گفت و سرو و آفتاب لطف جان در جسم دارد جسم در پیراهنش آستین از چنگ مسکینان گرفتم درکشد چون تواند رفت و چندین دست دل در دامنش من سبیل دشمنان کردم نصیب عرض خویش دشمن آن کس در جهان دارم که دارد دشمنش گر تنم مویی شود از دست جور روزگار بر من آسان تر بود کآسیب مویی بر تنش تا چه روی است آن که حیران مانده ام در وصف او صبحی از مشرق همی تابد یکی از روزنش بعد از این ای یار اگر تفصیل هشیاران کنند گر در آنجا نام من بینی قلم بر سر زنش لایق سعدی نبود این خرقه تقوا و زهد ساقیا جامی بده وین جامه از سر برکنش سعدی شیرازی