حکایت زاهد و موش

نصرالله منشیباب الحمامة المطوقة و الجرذ والغراب والسلحفاة والظبیحکایت زاهد و موش

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

موش آغاز نهاد و گفت:
منشا و مولد من بشهر ماروت بود در زاویه زاویه زاهدی. و آن زاهد عیال نداشت، و از خانه مریدی هر روز برای او یک سله طعام آوردندی، بعضی بکار بردی و باقی برای شام بنهادی. و من مترصد فرصت می بودمی چون او بیرون رفتی چندانکه بایستی بخوردمی و باقی سوی موشان دیگر انداخت. زاهد در ماند، و حیلتها اندیشید، و سله از بالاها آویخت، البته مفید نبود و دست من ازان کوتاه نتوانست کرد.
تا شبی او را مهمانی رسید. چون از شام بپرداختند زاهد پرسید که: از کجا می آیی و قصد کجا می داری؟ او مردی بود جهان گشته و گرم و سرد روزگار چشیده. درآمد و هرچه از اعاجیب عالم پیش چشم داشت باز می گفت. و زاهد در اثنای مفاوضت او هر ساعت دست برهم می زد تا موشان را برماند. میهمان در خشم شد و گفت: سخنی می گویم و تو دست برهم می زنی ! با من مسخرگی می کنی؟ زاهد عذر خواست و گفت: دست زدن من برای رمانیدن موشانست که یکباگری مستولی شده اند، هرچه بنهم برفور بخوردند. مهمان پرسید که: همه چیره اند؟ گفت: یکی از ایشان دلیرتر اس ت. مهمان گفت: جرات او را سببی باید. و حکایت او همان مزاج دارد که آن مرد گفته بود که &laquo;آخر موجبی هست که این زن کنجد بخته کرده بکنجد با پوست برابر می بفروشد. &raquo; زاهد پرسید: چگونه است آن؟
گفت:

نصرالله منشی